Visum verlengen in Frans Guyana
Door: Arjen Kamphuis
Blijf op de hoogte en volg Arjen
12 Januari 2012 | Frans Guiana, Saint-Laurent-du-Maroni
Donderdag 12 januari
Vandaag is een bijzondere dag. Namelijk ik ga naar Frans Guyana toe om mijn visum te verlengen. We hebben afgesproken dat ik tegen half 7 op Traverco moet zijn. Hoofdzakelijk omdat dit een lange rit zal worden. Tegen half 8 was de taxichauffeur aanwezig, en hebben we de onderdelen die we in Frans Guyana moeten afleveren, ingeladen in een pick-up.
Op een gegeven moment kwam de directeur na mij toe met 100 euro en een boodschappenlijstje.
We moeten namelijk een paar boodschappen halen uit de supermarkt.
Tegen 8 uur zijn we daadwerkelijk vertrokken. Ik had al mijn papieren bij mij, en ook nog wat Euro’s om in Frans Guyana iets leuks te kopen. Ik had wel zin om eindelijk weer een soort van trip mee te maken.
We waren nog maar net Paramaribo uit of de weg begon al slechter te worden. De pick-up waarmee we rijden heeft stugge bladvering waardoor gaten en drempels goed te voelen zijn. De heenreis was het redelijk warm weer. De airco gaf zo nu en dan storing waardoor deze niet de hele rit aan kon blijven. Na ongeveer een uurtje rijden vanaf de stad kwamen we aan op een nog slechtere weg. Waar ik bijna letterlijk door elkaar heen werd geschud. Na deze weg kwamen we op de ondertussen redelijke bekende bauxiet wegen uit. Maar ook zitten gaten en kuilen. Op een gegeven moment kramen we aan op een lange zandweg. Hier is het Nederlands bedrijf MNO Vervat bezig om de oost-West verbinding aan te leggen. Daarbij moeten veel bruggen worden aangelegd over kleine kreekjes en dergelijke. Da een lange zandweg kwamen we aan in Mungo. Overigens een redelijk groot dorpje waar van alles te beleven is. Daar zag ik een middelbare school, met allemaal studenten. Omdat in Suriname de studenten een uniform moeten dragen is het bijzonder om dit zo te zien. Ook omdat er geen ramen in de scholen zitten vanwege de hitte.
Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Albina, een klein dorpje aan de Marowijne rivier. Bij de haven staat een klein gebouwtje van de douane. Hier heb ik een stempel gehaald voor in mijn paspoort. Vanaf dat moment ben ik formeel gezien uit Suriname. In Frans Guyana zelf moet ik een toeristen kaart kopen, dat een nieuw soort visum is voor toeristen. Alleen kreeg ik deze in Suriname al van de Douane. Dit komt hoogstwaarschijnlijk omdat de taxi chauffeur deze man goed kent, en omdat we een gezellige babbeltje hebben gehad. Nadat we de stempels hadden gekregen zijn we middels een klein korjaaltje overgestoken naar de Franse kant. Om precies te zijn in het plaatsje Saint-Laurent du Maroni.
Daar aangekomen hebben we ons gemeld bij de douane. De taxi chauffeur had zijn papieren niet voor elkaar met betrekking tot een reisverzekering. Omdat ik een reisverzekering heb, en uit Europa kom werd ik eigenlijk met open armen ontvangen. Voor mij geen gedoe aan het loketje.
Op een gegeven moment waren we klaar met de formaliteiten en belden we de persoon voor wie de onderdelen bestemd zijn. Na ongeveer 15 minuten werden we door deze persoon opgehaald, met een Isuzu Dmax (zeer populaire pick-up in Suriname).
Frans Guyana is een provincie van Frankrijk en valt dus onder de regels van europa. Dit betekend dat je hier met de gewone Euro’s kunt betalen.
De persoon die ons kwam ophalen vanaf de haven heeft ons afgezet bij een lokale supermarkt, genaamd Super U. In die winkel ziet alles er uit zoals we dat in Nederland gewend zijn. Alles netjes in vakken en dergelijke. Alleen de prijslabels worden hier digitaal weergegeven. Na een korte speurtocht door de winkel hebben we de producten voor de directeur gevonden. Verder hebben we nog een goedkope fles wijn gekocht, voor de douanemedewerker die ons heeft geholpen in Suriname. Na het winkelen zijn we nog naar een klein eettentje geweest, waar we iets te eten en bier hebben opgehaald. Toen zat eigenlijk Frans Guyana er voor ons op. Waarna we terug zijn gegaan naar de haven. Bij de douane hebben we wederom een stempel gehaald. Waarna we terug gingen met de boot. Omdat op dat moment net een veerpontje was vertrokken waren we eigenlijk te laat om nog mee te kunnen. Omdat de taxichauffeur deze kapitein kent, heeft hij het schip in de achteruit gezet, waardoor wij ook nog mee konden. Terug bij de douane in Suriname hebben we ons wederom moeten melden. Hier kreeg ik een nieuw stempel met nogmaals dertig dagen verblijf in Suriname. Dit houdt in dat ik voor 12 februari Suriname moet verlaten.
Toen begon de terugreis naar de stad. Wederom zijn we 4 uur onderweg geweest, voordat we aankwamen in de stad. De weg was zo slecht dat ik op een gegeven moment geen gevoel meer had in mijn vingertoppen, door het vele wrijven en schudden van mijn handen over mijn kleding. En verder kon ik ook niet normaal praten door het vele geschud. Nu ben ik in Suriname al veel slechte wegen tegengekomen, maar dit was wel een van de ergste.
Tegen 7 uur was ik weer thuis en met een goed eindresultaat.
Maar ik had geen moment rust. Namelijk met een half uur moeten we al weer vertrekken naar de dansschool.
John en Mieke waren ook erg opgelucht dat dit gelukt is. Zij dachten dat het voor mij beter zou zijn geweest om eerder terug te gaan naar Nederland. Maar daar zag ik niets in zitten. Ik durfde die risico wel te nemen.
Jeroen is vandaag met de huisbaar naar de notaris geweest, om het een en ander te ondertekenen. Maar dit ging ook niet zonder slag of stoot. Toen Jeroen en de huisbaas daar waren, probeerde de huisbaas om het resterende bedrag dat Jeroen nog tegoed had, wederom te verlagen. Dit keer met allemaal smoesjes en rare gepraat, is dat die huisbaas wederom niet gelukt. De afspraak was om 1000 euro borg en 1000 euro huur terug te betalen aan Jeroen. Nu is 2000 euro voor Surinaamse begrippen erg veel geld. In sommige gevallen praten we van over 8 volledige maandsalarissen.
Op een gegeven moment ging Jeroen in prijs omlaag, maar volgens de huisbaas was dit nog te hoog. Deze man werd boos en pakte een stapeltje geld te voorschijn, en zij zo van: hier heb je alvast 800 euro, en de rest komt later. Maar dat was niet de afspraak.
Nu hebben Jeroen en ik al lang geconcludeerd dat deze man het geld niet heeft. Daarom liet hij ook maar 800 euro zien. Dus vandaag is het niets geworden met de onderhandelingen. Dus het moet op een andere manier worden gedaan.
Vandaag is een bijzondere dag. Namelijk ik ga naar Frans Guyana toe om mijn visum te verlengen. We hebben afgesproken dat ik tegen half 7 op Traverco moet zijn. Hoofdzakelijk omdat dit een lange rit zal worden. Tegen half 8 was de taxichauffeur aanwezig, en hebben we de onderdelen die we in Frans Guyana moeten afleveren, ingeladen in een pick-up.
Op een gegeven moment kwam de directeur na mij toe met 100 euro en een boodschappenlijstje.
We moeten namelijk een paar boodschappen halen uit de supermarkt.
Tegen 8 uur zijn we daadwerkelijk vertrokken. Ik had al mijn papieren bij mij, en ook nog wat Euro’s om in Frans Guyana iets leuks te kopen. Ik had wel zin om eindelijk weer een soort van trip mee te maken.
We waren nog maar net Paramaribo uit of de weg begon al slechter te worden. De pick-up waarmee we rijden heeft stugge bladvering waardoor gaten en drempels goed te voelen zijn. De heenreis was het redelijk warm weer. De airco gaf zo nu en dan storing waardoor deze niet de hele rit aan kon blijven. Na ongeveer een uurtje rijden vanaf de stad kwamen we aan op een nog slechtere weg. Waar ik bijna letterlijk door elkaar heen werd geschud. Na deze weg kwamen we op de ondertussen redelijke bekende bauxiet wegen uit. Maar ook zitten gaten en kuilen. Op een gegeven moment kramen we aan op een lange zandweg. Hier is het Nederlands bedrijf MNO Vervat bezig om de oost-West verbinding aan te leggen. Daarbij moeten veel bruggen worden aangelegd over kleine kreekjes en dergelijke. Da een lange zandweg kwamen we aan in Mungo. Overigens een redelijk groot dorpje waar van alles te beleven is. Daar zag ik een middelbare school, met allemaal studenten. Omdat in Suriname de studenten een uniform moeten dragen is het bijzonder om dit zo te zien. Ook omdat er geen ramen in de scholen zitten vanwege de hitte.
Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we eindelijk aan in Albina, een klein dorpje aan de Marowijne rivier. Bij de haven staat een klein gebouwtje van de douane. Hier heb ik een stempel gehaald voor in mijn paspoort. Vanaf dat moment ben ik formeel gezien uit Suriname. In Frans Guyana zelf moet ik een toeristen kaart kopen, dat een nieuw soort visum is voor toeristen. Alleen kreeg ik deze in Suriname al van de Douane. Dit komt hoogstwaarschijnlijk omdat de taxi chauffeur deze man goed kent, en omdat we een gezellige babbeltje hebben gehad. Nadat we de stempels hadden gekregen zijn we middels een klein korjaaltje overgestoken naar de Franse kant. Om precies te zijn in het plaatsje Saint-Laurent du Maroni.
Daar aangekomen hebben we ons gemeld bij de douane. De taxi chauffeur had zijn papieren niet voor elkaar met betrekking tot een reisverzekering. Omdat ik een reisverzekering heb, en uit Europa kom werd ik eigenlijk met open armen ontvangen. Voor mij geen gedoe aan het loketje.
Op een gegeven moment waren we klaar met de formaliteiten en belden we de persoon voor wie de onderdelen bestemd zijn. Na ongeveer 15 minuten werden we door deze persoon opgehaald, met een Isuzu Dmax (zeer populaire pick-up in Suriname).
Frans Guyana is een provincie van Frankrijk en valt dus onder de regels van europa. Dit betekend dat je hier met de gewone Euro’s kunt betalen.
De persoon die ons kwam ophalen vanaf de haven heeft ons afgezet bij een lokale supermarkt, genaamd Super U. In die winkel ziet alles er uit zoals we dat in Nederland gewend zijn. Alles netjes in vakken en dergelijke. Alleen de prijslabels worden hier digitaal weergegeven. Na een korte speurtocht door de winkel hebben we de producten voor de directeur gevonden. Verder hebben we nog een goedkope fles wijn gekocht, voor de douanemedewerker die ons heeft geholpen in Suriname. Na het winkelen zijn we nog naar een klein eettentje geweest, waar we iets te eten en bier hebben opgehaald. Toen zat eigenlijk Frans Guyana er voor ons op. Waarna we terug zijn gegaan naar de haven. Bij de douane hebben we wederom een stempel gehaald. Waarna we terug gingen met de boot. Omdat op dat moment net een veerpontje was vertrokken waren we eigenlijk te laat om nog mee te kunnen. Omdat de taxichauffeur deze kapitein kent, heeft hij het schip in de achteruit gezet, waardoor wij ook nog mee konden. Terug bij de douane in Suriname hebben we ons wederom moeten melden. Hier kreeg ik een nieuw stempel met nogmaals dertig dagen verblijf in Suriname. Dit houdt in dat ik voor 12 februari Suriname moet verlaten.
Toen begon de terugreis naar de stad. Wederom zijn we 4 uur onderweg geweest, voordat we aankwamen in de stad. De weg was zo slecht dat ik op een gegeven moment geen gevoel meer had in mijn vingertoppen, door het vele wrijven en schudden van mijn handen over mijn kleding. En verder kon ik ook niet normaal praten door het vele geschud. Nu ben ik in Suriname al veel slechte wegen tegengekomen, maar dit was wel een van de ergste.
Tegen 7 uur was ik weer thuis en met een goed eindresultaat.
Maar ik had geen moment rust. Namelijk met een half uur moeten we al weer vertrekken naar de dansschool.
John en Mieke waren ook erg opgelucht dat dit gelukt is. Zij dachten dat het voor mij beter zou zijn geweest om eerder terug te gaan naar Nederland. Maar daar zag ik niets in zitten. Ik durfde die risico wel te nemen.
Jeroen is vandaag met de huisbaar naar de notaris geweest, om het een en ander te ondertekenen. Maar dit ging ook niet zonder slag of stoot. Toen Jeroen en de huisbaas daar waren, probeerde de huisbaas om het resterende bedrag dat Jeroen nog tegoed had, wederom te verlagen. Dit keer met allemaal smoesjes en rare gepraat, is dat die huisbaas wederom niet gelukt. De afspraak was om 1000 euro borg en 1000 euro huur terug te betalen aan Jeroen. Nu is 2000 euro voor Surinaamse begrippen erg veel geld. In sommige gevallen praten we van over 8 volledige maandsalarissen.
Op een gegeven moment ging Jeroen in prijs omlaag, maar volgens de huisbaas was dit nog te hoog. Deze man werd boos en pakte een stapeltje geld te voorschijn, en zij zo van: hier heb je alvast 800 euro, en de rest komt later. Maar dat was niet de afspraak.
Nu hebben Jeroen en ik al lang geconcludeerd dat deze man het geld niet heeft. Daarom liet hij ook maar 800 euro zien. Dus vandaag is het niets geworden met de onderhandelingen. Dus het moet op een andere manier worden gedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
