Afscheid nemen, inpakken en terug naar Nederland

7 februari
Vandaag was ik vroeg wakker. Zo vroeg zelfs dat ik alvast ben begonnen met het inpakken van mijn spullen. Ik heb in de tijd dat ik in Suriname ben het een en ander aan spullen gekocht. Dus, nu moet alles nog mee in de koffer. Maar dat gaat nog spannend worden. Verder zal ik door John worden opgehaald. Om samen richting de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) te gaan, om te controleren of alles goed voor elkaar is betreffende mijn ticket en visum en dergelijke. Ook heb ik nagevraagd of er eventuele vertragingen zijn. Maar tot nu toe was er nog niets bijzonders te melden dat ik moet weten. Dus dat komt goed uit.
Verder heb ik vandaag samen met John de laatste souvenirs gekocht. We zijn onderweg nog naar een leuk winketje geweest, waar allemaal merk geurtjes, en vele leuke souvenirs en merkkleding te koop zijn. Na het shoppen zijn John en ik samen naar het huis gereden van hun. Hier hebben we nog lekker gegeten. Ook zag ik nog een handige piano leerboekje liggen, met allemaal basis stappen, tips en dergelijke. Dit leek mij ook wel wat om te hebben, voor thuis. Dus ben ik in de loop van de middag na een kopiewinkel gereden, waar ik in totaal drie boekjes heb laten kopiëren inclusief inbinden voor een paar euro’s. Dus lekker goedkoop allemaal.

8 februari
Vandaag is een hele bijzondere dag. En wel mijn allerlaatste dag in het prachtige Suriname.
Wie had een halfjaar geleden kunnen denken dat deze dag eraan zal komen.
In ieder geval ben ik die ochtend vroeg door mijn huisgenoot naar mijn stagebedrijf gebracht. Dit doen we eigenlijk altijd zo. Ik heb gekozen om vandaag nog even op het bedrijf te zijn om iedereen gedag te zeggen. Voor de rest was alles betreffende de formaliteiten voor school en dergelijke afgerond. Dus had ik voldoende tijd om iedereen gedag te zeggen. Toen heb ik nog met mijn stagebegeleider gesproken over de algemene dingetjes. Zo ook hebben we nog het een en ander aan tips en dergelijke uitgedeeld, voordat ik het kantoor verliet. Toen begon het vele handen schudden eigenlijk. Dit verliep soms best wel komisch. Zo ook in de winkel waar een van de weinig dames werkzaam zijn. Overigens een hele lieve meid waar ik regelmatig mee aan het donderjagen ben geweest tijdens mijn stage. Na het handen schudden en het bellen van een taxi zat voor mij het bedrijf Traverco Track Service N.V. in Suriname er definitief op.
Waarna ik richting huis ben gereden. Niet veel later was ik thuis, waar eigenlijk nog een grote klus te wachten stond. Het inpakken van de laatste spullen.
Overigens nog een grote klus, als je bekijkt dat het nog al eens krap kan worden.
Na het zo efficiënt mogelijk inpakken en proppen zat bijna alles erin. Op twee spijkerbroeken en een korte broek na. Een spijkerbroek en een korte broek kon ik nog in mijn handbagage kwijt. De laatste broek (overigens een oude) en een broodtrommel en andere kleinere spulletjes heb ik noodgedwongen achter moeten laten. Dit past er echt niet meer bij.
Net nadat ik klaar was met inpakken, stond Jeroen voor de deur. Hij was net vrij van het werk. Toen ben ik nog even snel gaan douchen, omdat ik een lange nacht en dag voor de boeg heb.
Net nadat alles ingepakt was ging mijn telefoon af, om te vertellen dat John en Mieke voor de deur staan te wachten om ons op te halen en naar het vliegveld te brengen. Omdat het een lange rit is naar het vliegveld hebben we onderweg nog iets lekkers opgehaald, bij een klein Chinees winkeltje. Wat het was weet ik niet, maar het was behoorlijk zuur. Maar het moet echt iets Surinaams zijn, heb ik horen zeggen.
Op een gegeven moment kwamen we aan op de luchthaven. Omdat het een Trans-Atlantische vlucht is moeten we ons minimaal 3 uren van te voren melden. Dus we waren mooi op tijd daar aangekomen. Waarna ik mij direct heb ingecheckt om nog een goede plaats te bemachtigen.
Na het afgeven van mijn Eticket en paspoort kon ik mijn bagage op de weegband zetten. Omdat we thuis geen weegschaal hebben, heb ik dit gegokt en op hoop van zegen. Je mag maximaal 25 kg ruimbagage en 10 kg handbagage bij je hebben. Ik had 24.9 kg ruimbagage en 9,7 kg handbagage bij me. En als dat nog niet toevallig genoeg was, was er ook nog een laatste plaats bij het raam beschikbaar. Dus super mooi zoals dit allemaal is gegaan.
Na het inchecken begon het wachten pas. Maar we moesten nog eten hebben. En hebben nog een laatste patatje met cola besteld.
Op een gegeven moment was het 20:30 en via de intercom moesten de passagiers zich verzamelen bij de paspoortcontrole. Op dat moment was het tijd om afscheid te nemen van mijn huisgenoot Jeroen en mijn goede kennissen John en Mieke.
Toen liep ik richting de paspoortcontrole, om mij uit te laten stempelen uit Suriname. Waarna ik nog de allerlaatste blik heb kunnen opvangen van mijn goede bekenden, voordat ik definitief uit het zicht verdween.
Op dat moment stond ik er wederom alleen voor, en moest ik het allemaal zelf gaan regelen.
De vlucht van Suriname naar Amsterdam valt onder een risicovlucht betreffende drugs en dergelijke. Dit houdt in dat je goed gescreend wordt, voordat je het vliegtuig in komt. Zo is eerst mijn handbagage gescand, waarna ik zelf aan de beurt was. Over het algemeen lekker oppervlakkig allemaal. Na het fouilleren werd nogmaals mijn handbagage gecontroleerd, waarna ik in de taxfree zone was. Het was hier echt druk. Mijn gevoel ging direct al uit richting een vol vliegtuig. Het vliegtuig waarmee we zullen vliegen is een Airbus A430 300. Dit houdt in dat er plaats is voor 300 passagiers. Officieel zal het vliegtuig 23:20 vertrekken. Maar op dat moment zaten we nog in de taxfree zone te wachten. Dus dat begint al weer lekker. Uiteindelijk konden we doorlopen, en werd de handbagage nogmaals gescand. Na het scannen werd voor de zekerheid de handbagage nogmaals gewogen. Waarna we dan eindelijk het vliegtuig in mochten. Uiteindelijk vertrok om 1:20 het vliegtuig eindelijk, met direct al 2 uur vertraging.
Omdat het vliegveld relatief dichtbij de oceaan gevestigd is, duurde het maar eventjes voordat we boven de oceaan zaten. Het geen dat mij wel is opgevallen zijn de lange verlichte wegen van het vliegveld richting de stad. Dit zag ik toen ook bij mijn binnenkomst in Suriname.
Heel bijzonder om dat op deze manier te zien.
Het was al redelijk laat op de avond, en ik kon eigenlijk niet slapen. Ook vanwege de stoelen. Deze zijn zo ontworden dat je voldoende comfortabel kunt zitten, maar net niet genoeg om te kunnen slapen. Mij maakte het ook niet veel uit. Ik zat toch niet aan tijd gebonden. Daar komt ook nog bij dat we met 4 uur tijdverschil te maken hebben. Dus het zal allemaal een beetje rommelig worden te komende dagen. Tegen 2:30 Surinaamse tijd kwam de zon al weer op. Nu zaten we boven de Atlantische Oceaan. Overigens zaten we rond de 10km hoogte met allemaal bewolking onder ons. Dus konden we niet veel zien. Ik denk dat 80% van de passagiers lagen te slapen, dus kon de luik voor de ramen ook niet open met alle felle zonlicht. Dus zat er voor mij ook niets anders op om zo nu en dan ook eens de ogen dicht te doen. Tegen 9:30 Surinaamse tijd kregen we een melding dat we 45 minuten vertraging hebben voor het landen. Op dat moment hebben we een bocht gemaakt en zijn we richting Londen gevlogen. Hier konden we al duidelijk zien, dat we boven land zaten. Alleen zagen we hier duidelijk groene stukken land liggen. Na een tijdje vlogen we boven Nederland, waar alles nog wit was van de sneeuw. Tegen 3 uur Nederlandse tijd zijn we geland op Schiphol.
Omdat het koud zal zijn heb ik een Zomerjas en een vest meegenomen in mijn handbagage. Alleen was het te krap in het vliegtuig, waardoor ik dit straks maar ga aantrekken. Nadat de deuren open gingen en ik door de bekende slurf richting Gate 8 liep voelde ik direct de extreme kou. Ook niet vreemd als je 6 maanden lang in een tropisch klimaat van rond de 32 graden heb gezeten, en in een keer in een omgeving terecht komt van 0 graden.
Nadat ik het vliegtuig uitstapte en in de Gate stond te wachten, belde Corneille mij op mijn Nederlandse telefoon. Heel toevallig allemaal, dat hij juist op dit moment belde. Net uit het vliegtuig en direct al een telefoontje.
Na een half uurtje was ik eindelijk aan de beurt en werd mijn handbagage wederom gescand. Tegelijkertijd werd ik gefouilleerd door een man. Normaal wordt je in 2 tellen gefouilleerd en is het klaar. Maar ik had dit nog niet eerder meegemaakt op zo’n manier. Volgens mij stond er een echte homo mij te fouilleren. Normaal is het even snel hier en daar en klaar is kees. Maar dit ging er echt omweg. Heel bijzonder allemaal.
Nadat ik was gefouilleerd en dergelijke moest ik nog door de paspoortcontrole. Ook dit ging niet zomaar. Hier werden mij nog een paar vragen gesteld.
Wat kom je hier doen, wat deed je in Suriname, wie heeft je ticket betaald en dergelijke.
Dus je bent zomaar niet in Nederland.
Nadat ik alle formaliteiten achter de rug had was het tijd om mijn bagage op te halen. Dit was voor mijn gevoel wel erg ver bij Gate 8 vandaan. Maar hoe dan ook, ik liep de mensen en de wegwijs borden maar achterna. Waarna er een hele grote groep met mensen rondom de bagagebanden stonden te wachten op hun bagage. Zelf had ik deze ervaring ook al meegemaakt in Suriname en Amerika, waardoor ik dit keer mijn koffer heel duidelijk heb gemerkt. Zodat ik van een km afstand mijn koffer al aan zie aankomen. Dus dan kan ook niemand anders per ongeluk mijn koffer meenemen.
Nadat ik mijn koffer had gevonden zat mijn trip Suriname er echt op. Ook het vliegen zelf is mij 100% meegevallen en heb ik zelfs als interessant en mooi ervaren. Dus als het aan mij ligt, is dit nog lang niet mijn laatste vlucht geweest.
Nadat ik mijn koffer heb gevonden liep ik richting de uitgang. Hier moest nogmaals mijn koffer door de scan, waarna ik dan echt binnen ben in Nederland. Op een gegeven moment liep ik door de bekende schuifdeuren van het tv programma “Hallo Goodbye”, waar ik opeens mijn naam hoor, gevolgd door allemaal confetti. Zelfs zijn er nog gasballonnen voor mij geregeld en leuke welkomstborden. Blijkt dat er een grote groep familieleden helemaal naar Schiphol zijn afgereisd om mij op te halen. Echt super mooi gedaan allemaal. En dan hoor je de verhalen van mijn familieleden dat ze al uren staan te wachten, en speciaal voor mij.
Zelfs heb ik nog allemaal cadeautjes gekregen van mijn familieleden op het vliegveld. En was echt een super mooie binnenkomst.
Aan het eind van de rit lag er ook een hoop rommel van ons in de aankomsthal door de vele confetti en dergelijke. Maar de mensen die ook stonden te wachten, vonden dat we dat op een hele leuke manier hebben geregeld. En die rommel, tsja dat hoort er nu eenmaal bij.
Echt een leuke familie heb ik toch. Dat ze dit even met elkaar regelen, en ook nog op een gewone werkdag. Echt super mooi gedaan allemaal.
Nadat we zijn vertrokken van Schiphol, zijn we met een gehuurd busje terug gegaan richting huis. En wel richting Zuidlaren waar mijn opa en oma wonen. Daar zijn we eerst wezen koffie drinken en bijkletsen, en natuurlijk het vertellen van de vele spannende verhalen die ik daar heb beleefd.

Op een gegeven moment heb ik besloten om bij mijn opa en oma te slapen. En dan vanwege de gezelligheid maar ook hoofdzakelijk vanwege het vervoer. Ik heb het verhaal niet helemaal onthouden maar het kwam erop neer dat her en der in de provincie auto’s staan geparkeerd, zodat iedereen mee kon rijden met het gehuurde busje. Ook staat er nog een auto voor of achter het hek geparkeerd. Dus hoe ze dat gaan oplossen, geen idee maar het zal wel goed komen.
Op een gegeven moment is iedereen vetrokken en heb ik mijn koffer uitgepakt, en het een en ander laten zien aan leuke en interessante dingetjes.
Het was voor mijn gevoel al redelijk laat geworden. Maar ik was vreemd genoeg nog niet heel erg moe. Hoe dan ook, op een gegeven moment hebben we nog een borrel gedronken en zijn we naar bed gegaan. En kan ik terug kijken op een geweldig avontuur dat ik in Suriname heb beleefd. Echt een geweldige ervaring heb ik opgedaan op vele verschillende vlakken van cultuur, natuur en werk ervaring.