Savanne Rally 2011

Vrijdag 4 november
Zoals elke vrijdag, was dit een gewone dag. In eerst instantie was dit ook zo.
Al weken lang is mijn stagebegeleider bezig met de voorbereidingen van de savanne rally. Hij doet namelijk mee aan deze rally. Afgelopen week heb ik gehoord dat ik waarschijnlijk ook mee mag doen. Het enige probleem was echter de beschikbare plaats in de auto.
Vandaag (vrijdag 4 nov) kreeg ik begin van de middag te horen dat er inderdaad een plaats beschikbaar is. En dat ik mee mag rijden met de rally. Om precies te zijn, in de onderhoudsploeg. Dus ik was super blij natuurlijk.
Dit is niet zomaar een rally, waar iedereen maar aan mee kan doen. Het is namelijk een (internationale) rally waar veel verschillende landen aan mee doen. En de kosten zijn iets van 250 USD per persoon. Al met al is dat natuurlijk een grote eer, om als stagiaire mee te mogen doen. Lekker 4 dagen rijden door de savanne van Suriname.
Direct na het telefoontje ben ik begonnen met het regelen van diverse zaken. En dan met name de spullen die ik wel en niet moet meenemen, om 4 dagen te overleven in de savanne. Op een gegeven moment heb ik gekeken met welke auto we de savanne ingaan. En dit is een oude Landrover Defender pick-up. Ook nog een mooie ook. Er waren ondertussen reclamestickers op de auto geplakt. Dus het is allemaal heel officieel. Er waren T shirts geregeld en de gereedschappen ed waren ook al ingepakt. Voor de zekerheid hadden we een gas- en zuurstof fles bij ons, mochten we dit nodig zijn voor reparatie werkzaamheden. Verder hebben we een grote koelbox bij ons, met heel veel drinken. Van bier tot aan de populaire Fernandes.

De planning was, dat we ’s avonds tegen een uur of 7 op het vrijheidsplein worden verwacht. En dat is best wel vroeg als je pas tegen 4 uur vrij bent en snel nog het een en anders aan kleding moet wassen en inpakken. Dus snel alle belangrijkste geregeld en vertrokken richting het centrum. Daar was het al redelijk druk met deelnemers en toeschouwers. Na een half uurtje werd ik gebeld door twee bekenden, die ik bij de dansschool heb ontmoet. Dit waren John en Mieke. Na een praatje en een drankje, begon de officiële kick-off van de rally. Toen kwamen alle deelnemers een voor een op een zogenaamd podium met hun rally auto’s. Hetgeen dat mij opviel was de vele Nederlandse deelnemers die meededen met hun mooie en nette auto’s.
In totaal deden iets van 8 verschillende landen mee aan dit evenement. Waaronder Suriname, Nederland, Frans Guyana, Frankrijk, Amerika, Venezuela en Brazilië. Over het algemeen deden er relatief weinig Surinaamers mee.
Wel vreemd dat het evenement in Suriname zelf plaats vindt en dat er maar weinig eigen coureurs mee rijden. Ik heb gehoord dat dit hoofdzakelijk komt door de hoge kosten van het evenement.

Omdat het al laat op de avond was, hebben we eerst gekozen om thuis te slapen. Ook omdat het zeker een uur rijden is vanaf de stad naar het kamp waar we zullen overnachten. En zo kon ik ook nog eens goed slapen voordat we echt los gaan in de savanne. Want dit gaat een hoop lichamelijke inspanning kosten.

Zaterdag 5 november
Direct de volgende morgen werd ik opgehaald vanaf huis. En zijn we vertrokken vanaf Paramaribo in zuidelijke richting. Op driekwart van de rit zijn we gestopt bij nog 2 andere auto’s van de onderhoudsploeg. Zo heb ik kennis kunnen maken met de andere monteurs waar ik de komende dagen mee zal rond trekken. Op de plaats waar we gestopt zijn, is aan een asfaltweg waar twee drukke Bauxietwegen (zandwegen) elkaar kruisen. Deze asfaltweg (genaamd Afobakkaweg) loopt van Paramaribo naar het Brokopondo stuwdam/meer. Op een gegeven moment kwam er een grote volgeladen vrachtwagen aan, die wilde afslaan van de asfaltweg op een van de bauxietwegen. Door het vele lawaai dat deze truck produceerde trok het nogal onze aandacht. Waarna er opeens een enorme knal te horen was, gevolgd door een grote stofwolk. Namelijk een klapband van een van de banden onder de trailer. Dit had ik nog nooit eerder live gezien. En hier wil je niet als fietser of voetganger naast staan.
Even later zijn we vertrokken achter de rallyrijders zelf. Dit was een mooie rit over onverharde wegen en de Savanne. Onderweg zagen we ook nog verschillende oorlog voertuigen staan, die achter zijn gebleven tijdens de binnenlandse oorlog in de jaren 80.
Een van deze voertuigen is een tank met luchtafweergeschut aan boord. Daar zijn we nog even wezen stoppen om te kijken. En ik natuurlijk ook even binnenin kijken en foto’s maken. Daar was nog duidelijk zichtbaar waar iedereen zat. Ook de bedieningsknoppen waren nog enigszins te herkennen. Alleen niet precies waarvoor zij dienden. Op het dak van het voertuig zie je een duidelijk afweergeschut zitten met de benodigde componenten. Waarna we even later verder reden achter de rijders aan.
Onderweg hadden we onze eerste klus. Er was een coureur in de problemen geraakt. En is onderweg een deel van zijn uitlaat verloren. De chauffeur is een Fransman en kon na mijn idee geen tot slecht Engels. En dat komt goed uit want dat kan ik ook niet. Of te wel, we begrepen elkaar niet tot nauwelijks. Mijn collega kon ook niet veel met de Engelse kennis van deze Fransman. Maar nadat we de schade zagen, wisten we genoeg. We hebben de uitlaat zoveel mogelijk proberen op te hangen, zodat de deelnemer toch verder kon rijden. Alleen was deze uitlaat al te veel beschadigd, om ter plekke te repareren. Het was eigenlijk een kwestie van tijd. Maar dat had hij zelf hopelijk ook in de gaten.
Nadat we verder zijn gereden kwamen we bij onze eerste pitstop, voor die dag. Hier kregen we warm eten en lekker koud drinken. Dit mag ook wel, want het was erg warm en er heerste een hele grote droogte. Waardoor er erg veel stof in de lucht hangt.
Bij de pitstop hadden we onze tweede uitruk. Hier was een auto met nummer 13 in de problemen gekomen. Deze auto is van een jong Nederlands stel.
Er was een probleem opgetreden in de elektronica. Alleen konden we de exacte storing niet vinden.
Ook de andere monteurs zijn erbij geweest om de oorzaak te vinden, maar tevergeefs. De auto wilde nog wel rijden, alleen valt om de 300 a 400 meter de motor stil. Tijdens de pitstop was ook een cameraploeg aanwezig, die de Nederlanders ging interviewen over het probleem met de auto.
Waarbij ik ook werd gefilmd als technicus. Dit was in de tijd dat ik in Suriname ben al de tweede keer dat ik op tv ben gekomen.
Nadat we uitgesleuteld waren zijn we verder gereden. Tegen een uur of 3 ’s middags kwamen we aan in het kamp, waar we zullen gaan overnachten. Op zich was het nog vroeg, maar wij waren die tijd hard nodig om bij daglicht nog reparatiewerk te kunnen uitvoeren. Maar voordat we het doorhadden werd het al donker, waarna we zijn gaan eten. Nadat we klaar waren met eten, gingen we direct weer verder met het sleutelen aan de auto’s. De meeste auto’s waren voorzien van een inverter, bedoelt voor het opladen van telefoons ed en voor de verlichting. Dus bij lamplicht waren we aan het sleutelen. En het was gezellig, om met zijn allen aan het werk te zijn aan de vele auto’s. Ik denk dat er iets van 13 a 15 monteurs aanwezig zijn. De auto met nummer 13 stond wederom bij ons, om te onderzoeken wat er nu aan de hand was. Nadat er een computer uit de stad is gehaald hebben we kunnen uitlezen wat er aan de hand is. En het probleem zit in de throttle. Alleen kon het exacte component niet worden gevonden. Dus proefondervindelijk hebben we onderzocht welk component het zou kunnen zijn. En dit bleek na een lange nacht en vele uren verder de servomotor te zijn. Zo nu en dan functioneert deze goed. Maar als deze servomotor niet goed werkt, wordt de lucht brandstof mengsel verkeerd geregeld. Waardoor de motor uitvalt.
De servomotor konden we niet op locatie repareren, dus moest er een nieuwe komen uit de stad. Achteraf bleek dit een verkeerde te zijn. Of te wel, dit was officieel de eerste uitvaller. Maar omdat zij helemaal naar Suriname zijn gekomen voor de rally, hebben zij een reserve auto kunnen regelen. Hierdoor zijn zij officieel gediskwalificeerd, maar kunnen nog wel rijden voor de fun.

De overige problemen die we moesten verhelpen waren veelal wiellagers en lekke banden. Maar ook brandstof filters en stuurinrichting waren veel aandacht nodig. De meeste auto’s komen vol en diep in kuilen tot stilstand. Waardoor er geregeld een stuurstang krom trekt, en de rubbers beschadigen waarin het geheel zit gemonteerd. Al met al niet hele grote ingrepen om het te verhelpen.
Tegen 1 uur ’s nachts ben ik gaan slapen. Ik had een hangmat meegenomen en warme kleding, voor het geval het ’s nachts koud zal worden. Maar toen ik uiteindelijk wilde gaan slapen was ik erg moe en eigenlijk ook bekaf. Ik heb toen mijn hangmat opgehangen en heb mij erin laten rollen. Waarna ik vrijwel direct in slaap ben gevallen. Ik sliep letterlijk in de openlucht midden in het bos. Dus best wel spannend. Ook dacht ik aan de aanwezigheid van muggen ed. Want daar heb ik ondertussen een verschrikkelijke hekel aan gekregen. Maar hoe vreemd het ook klinkt, daar had ik helemaal geen last van. Tegen 2 uur werd ik al weer wakker. En wel vanwege de kou. Mijn tenen, armen en eigenlijk alles was koud. Ondanks dat het nog iets van 25 graden was, werd ik daar wakker van. En sindsdien heb ik niet meer kunnen slapen. Dus er zat een vermoeide dag aan te komen.

Zondag 6 november
Tegen 4:30 werden we gewekt door een lokale bressband. Dit is een band dat alleen maar muziek maakt met instrumenten en daarbij ook een bijzondere dans doet. De manier van wekken was heel prettig te noemen. En het was op dat tijdstip nog goed donker. Maar nadat we wakker waren gingen we wederom verder met sleutelen. En ik hoorde nog dat 2 monteurs tot half 4 door zijn gegaan met het repareren van auto nummer 13.

Op een gegeven moment hebben we ontbijt gehaald op het kamp. Dit was op een groot open plek midden op het kamp. Dat was zo ingericht dat je daar heerlijk kon eten. Het geheel zag er heel gezellig uit. Nadat we ontbijt hebben gehad zijn we vertrokken, achter de rallyrijders aan.
Na ongeveer 3 uur rijden werden we aangesproken door personen van de media. Ze zijden tegen ons dat ze een probleem hebben met de radiateur. En dat deze lek is. Toen dacht ik bij mijzelf dat de rally voor hun er ook op zou zitten, tenzij er een reserve beschikbaar is. Maar niets is minder waar. Zelfs in de savanne en op een vreemde locatie hebben we de radiateur kunnen repareren. Eerst het water afgetapt en de radiator uit de auto gehaald. Waarna deze is schoongemaakt in een naastgelegen kreekje. Na een beetje boorwerk is het gat met twee componenten dicht gesmeerd. Waarna er een drukproef heeft plaatsgevonden om te controleren op luchtdichtheid. Uiteindelijk is het geheel weer gemonteerd in de auto. Al met al duurde dit iets rond de anderhalf uur, voordat de auto weer kon rijden.
Verder zijn we richting de pitstop gereden, waar we onderweg werden aangesproken door ambulance personeel. Ze zeiden tegen ons dat er een probleem is bij een van de deelnemers. Hier bleek nog een auto te staan met de radiateur lek. Alleen konden zij nog enigszins doorrijden, nadat er een anti lekmiddel in de koelwatercircuit is gestopt. ’s Avonds hebben we deze radiateur ook gerepareerd om ergere lekkage te voorkomen. Toen bleek dat de radiateur vol zat met beschadigingen door takjes en steentjes. Net voordat we weer terug gingen naar het kamp om te overnachten, hebben we nog even gezwommen in een kreekje dichtbij het kamp. Ook vanwege de grote droogte en de vele droge zandwegen in de buurt. Dit was even een lekkere uitstapje om af te koelen. Na ongeveer 30 minuten zijn we richting het kamp gereden waar we de auto nog hebben volgetankt. Dit werd overigens allemaal gefinancierd door het bedrijf Staatsolie (Staatsolie is te vergelijken met de NAM in Nederland). Op een gegeven moment werd het rustiger bij de onderhoudsploeg. De meeste auto’s waren gerepareerd en terug bij de rijders. Waarna ik tijd had om rond te kijken op het kamp. Hier werd ik op een gegeven moment aangesproken door mijn stagebegeleider Jos. Dit is voor het eerst dat ik hem zie tijdens de rally. Dat komt hoofdzakelijk doordat hij in de organisatie zit en vroeg op pad moet. Terwijl wij juist achter de rijders aanrijden. Jos had voor mij nog een paar t shirts klaar liggen, die ik eigenlijk hard nodig was. Omdat ik letterlijk door mijn schone kleding heen was. Even later hebben wij (Jos en ik) nog bier gebracht naar de jongens van de onderhoudsploeg. En dat is natuurlijk altijd goed. Nadat ons werk er even later opzat, zijn we naar een gezellig feest gegaan op het kamp. Dit was hoofdzakelijk bedoeld voor de rallyrijders. Maar we hadden tijd, dus maar even aanwippen en een pilsje drinken. Samen met de andere monteurs was het zeker gezellig. Het was overigens een mooi feestje, nadat dit was afgelopen was het nodig tijd om te gaan slapen. Deze avond heb ik mij beter voorbereid op de kou. Met een lange broek aan en dubbele sokken en ook nog een shirt met lange mouwen ben ik mijn hangmatje ingedoken. En ik heb deze nacht ook heerlijk geslapen.
Maandag 7 november
De volgende morgen werden we gewekt door vuurwerk. Dat overigens een zeer effectief middel is om wakker te worden. Nadat we allemaal klaar waren met het wakker worden zaten de eerste personen al weer onder de auto’s te sleutelen. Even later zijn we een ontbijtje wezen halen. Dit was overigens een tosti met ham en kaas. Erg lekker na een vermoeid weekend. Na het ontbijt hebben we onze spullen ingepakt, om te vertrekken. Namelijk het was de laatste momenten op het kamp. Nog even snel iets drinken waarna we zijn vertrokken. We hadden de koelbox in de auto nagenoeg leeg. Dus die zijn we eerst nog even gaan bijvullen, bij de winkel. En natuurlijk moesten we voldoende bier hebben voor onderweg.
Nadat we onderweg waren, hadden we een momentje voor ons zelf. Namelijk dit is de laatste dag en we hadden al een tijdje geen opdrachten meer uitgevoerd. Dus zijn we richting het vliegveld (Zanderij) gereden waar ook een deel van het parkoer ligt. Daar hebben we even gewacht totdat de overige monteurs eraan kwamen. Het was nog erg vroeg en we hadden de eerste pot bier al weer op. Op een gegeven moment had ik al zoveel gehad, dat ik voor 12 uur dronken in de auto zat. Op een gegeven moment kwam ik Jos weer tegen, en heb nog even staan praten. En uitleg gekregen hoe het parkoer voor de deelnemers eruit ziet, en hoe de scores tot stand komen. Het is letterlijk een luchtfoto van Google Earth, waar op bepaalde locaties punten zijn aangegeven, die de deelnemers moeten vinden. Zodra zij een zogenaamde checkpoint hebben gevonden kan dit een bemande of onbemande checkpoint zijn. Bij een onbemande checkpoint moet een van de deelnemers uit de auto komen en een stempel zetten op een stempelkaart. Uiteindelijk wordt dit allemaal gecontroleerd en geteld, waarna de score bekend wordt. Nadat we nog steeds geen bericht kregen van de deelnemers zijn we zelf even wezen rally rijden. En ook nog ver de savanne in. Op een gegeven moment reden we door een diepe plas, waarna de motor ermee ophield. Dus stonden we letterlijk in de savanne van Suriname met pech. Na een korte check-up konden we weer starten en verder rijden. Wel een mooi ritje overigens. Op een gegeven moment waren we zover van de route dat we zelfs de kompas erbij nodig hadden. Dat is ook niet vreemd als je midden in de boes boes zit, zonder herkenningspunten. Nadat we terug waren bij het peloton, reden we richting de stad. Maar voordat we daarheen reden hadden we eerst een pauze, waar we eten en drinken konden krijgen. Na de break zijn we vertrokken richting Paramaribo. En wel bij het Flamboyant Park. Daar aangekomen hebben we de auto geparkeerd en zijn we wederom wezen eten. Alleen ik stond ondertussen al op knappen van het vele eten. Maar er waren meer personen die daar zo over dachten. Dus mee naar huis ermee.

Er wordt in Suriname veel eten in zogenaamde piepschuimachtige warmhoudbakjes bewaard. En dus ook dit keer. Je kunt het overigens prima mee nemen, voor bijvoorbeeld in de auto.
Op een gegeven moment is bij dit park het eindschot gegeven van de vierdagen durende Savanne rally 2011. Echt een mooie ervaring om meegemaakt te hebben. Dus zijn we maar naar huis gegaan, ook omdat het al tegen 18:00 uur begon te worden.

Nadat ik weer thuis was heb ik als eerst maar even gedoucht. Na vierdagen savanne was ik daar ook echt wel aan toe. Ik zat helemaal onder het rodestof van de bauxiet wegen. De stof zat letterlijk overal. Mijn oren waren helemaal rood uitgeslagen. Na dat ik klaar was met douchen had ik nog geen tijd om te rusten. Namelijk om 7 uur had ik mijn eerste dansles. Ondanks dat dit mijn eerste dansles zal worden, weet ik nu al dat dit geen geslaagde les zal worden. Namelijk ik was bekaf van een warm, droog en vermoeid weekend. Maar het was zeker de moeite waard.
Aangekomen bij de dansschool waren 8 personen aanwezig zie zich hadden opgegeven. In eerste instantie zouden we Salsa gaan doen. Alleen was daar te weinig animo voor. Dus zijn we voordat de eerste les zal gaan beginnen geswitst naar Zouk. Er zitten 8 personen bij ons in de basis groep Zouk.
Deze dansschool wordt gerund door een stelletje van mijn leeftijd. De jongen (Chris) is iets jonger als dat ik ben en de vriendin (Jo-ann) is een leuke meid dat in 2010 Miss Suriname is geweest. Verder helpen er zo nu en dan nog twee personen mee, met de lessen. Deze personen zijn goede bekenden van Chris en Jo-ann. Zij heten Virgel en Martha.

Gezien het dansen staat het erom bekend dat de Nederlanders stugge mensen zijn qua dansen. En zo ben ik geen haar beter. De basis stapjes had ik wel enigszins snel door. Alleen de beweging in zijn geheel moeten nog losser. Maar na mijn idee is de eerste les redelijk geslaagd. Ik had niets te klagen.