Vakantie voorbereiding

Maandag 3 oktober
We zijn net terug uit de Jungle, of de volgende geweldige trip staat weer voor de deur.
Vandaag, de laatste voorbereidingen getroffen voor een vakantie naar Miami. Eerst had ik nog stage. Maar nadat ik vrij was, heb ik samen met mijn stagebegeleider leuke bezienswaardigheden en andere interessant punten besproken, voor in Miami. Verder kwam de term ESTA formulier op tafel. Ik had op dat moment geen idee wat dat voor een formulier was. Maar al snel kwam ik er achter dat het te maken had met terrorisme bestrijding. En dat dit voor een bepaalde tijd moet worden aangevraagd. Waarna ik Corneille heb gebeld om naar de zaak te komen, zodat wij allebei dat formulier konden aanvragen. Even later was hij gearriveerd met zijn paspoort en dergelijke. Dus op de zaak hebben we de ESTA formulieren aangevraagd. Maar omdat we ook moesten betalen, hebben we ervoor gekozen om dat thuis te doen. Ik kan wel betalen met mijn Credit Card, alleen weet ik niet hoe dat werkt. En thuis had ik mijn edentifiër liggen. Dus zijn we maar eerst naar huis gegaan. Ook omdat we de half 8 ’s avonds al aantikten, werd het ook nodig tijd om te gaan.
’s Avonds heb ik de mogelijkheden om te betalen eens bestudeerd, daar kwam uit dat ik alleen maar met mijn Creditcard kon betalen. Ben ik blij dat ik voor Suriname toch een Creditcard heb aangevraagd. Waarna even later de betaling is gelukt.

Maar wat is een ESTA formulier nou eigenlijk?
Iedereen die Amerika in wilt, of op transit is, moet in het bezit zijn van een ESTA formulier. Dit heeft allemaal te maken met de terrorisme bestrijding.
Het probleem met deze aanvraag is in eerste instantie, dat het maximaal 72 uur kan gaan duren voordat er een resultaat bekend is. Terwijl wij iets van 40 uur hadden voordat ons vliegtuig zal vertrekken. Maar dit is verplicht, dus moest het maar.
Verder zijn we voor de USA geen visum nodig. Mensen met onder anderen een Nederlandse nationaliteit hoeven niet in het bezit te zijn van een visum, als zij maximaal 90 dagen in het land zullen gaan verblijven.

Het vliegticket was intussen geregeld. Dit ging ook niet zonder slag of stoot. Nadat we alles hadden ingevuld, hebben we zeker, 3 keer alles grondig bekeken. En het was goed, na ons idee. Nadat de betaling verricht was, kreeg ik even later een email met mijn vlucht gegevens en dergelijke. En daar stond iets heel erg verkeerds in. Namelijk van Miami naar Suriname en terug. In plaats van Suriname naar Miami en terug. En ik schrok er in eerste instantie van. Ook omdat het niet zonder kosten gewijzigd kon worden.
Ik had bij mijn vliegticket van Nederland naar Suriname, met mijn stagebegeleider overlegd, over hoe ik dat het beste kan doen, qua verzekeringen ed. En mijn stage begeleider zij heel overtuigend: Dat je bij alle grote bedragen ALTIJD een annuleringsverzekering moet afsluiten.
Dus dat was mijn uitgangspunt ook. Nadat de rust was terug gekeerd, hebben we direct een email gestuurd naar het desbetreffende maatschappij. Waarna we verder niets meer konden doen. Dus de zaak loopt. Omdat we toch over veel geld spreken, hebben we daar maar even een nachtje rustig over nagedacht hoe we dit verder konden oplossen.
Maar omdat ik er een redelijk goed gevoel over had, maakte ik mij er niet zo’n druk om.
Corneille was net als ik in het begin ook verbaasd dat dit heeft kunnen gebeuren.
Maar helaas. Wie niet durft, zal nooit iets leren. Dus weer een leermomentje te pakken.

Dinsdag 4 oktober
Na mijn stage, heb ik op de zaak nog even gekeken naar een ander vliegticket. Omdat we toch graag weg wilden. Ondertussen had Corneille al geprobeerd om telefonisch contact op te nemen met het bedrijf van het verkeerde vliegticket. En uiteindelijk zal dit volgens het bedrijf goed komen. Alleen gaat het een paar dagen gaan duren, voordat de centen terug worden gestort. Het enige nadeel was dat het ons alleen maar de annuleringsverzekering gaat kosten. Maar dat is een schijntje in vergelijking met de rest.
Toen Cor mij op de hoogte bracht van de situatie, heb ik tijdens mijn pauze op de zaak nog maar een vliegticket besteld, die overigens wel goed was. En daar waren helemaal geen gegevens van Corneille voor nodig. Dus kon ik dat mooi zelf aanvragen. Een mooi bijkomend punt was dit vliegticket ook nog eens een paar honderd USD goedkoper zijn. En daar kwam ook nog bij dat we moesten overstappen op Port of Spain (Trinidad). Of te wel mooi, mooi, mooi. Ook omdat ik nog maar een keer gevlogen heb, was dit mijn kans om er meerdere keren van te genieten. En dan hoofdzakelijk het opstijgen en landen vind ik prachtig.
Omdat we een echte last-minute hadden geboekt, konden we niet meer betalen via internet. Dit houdt in dat we op het vliegveld zelf moeten betalen. Dus dat gaat ook wel goed komen. Alleen nu hebben we al twee onzekere factoren op de lijst staan. Dus ik vond het een te grote gok om nu ook al een auto en een hotel te boeken in Miami, voor in elk geval de eerste dag. Dus dat heb ik ook maar niet gedaan. En daar kwam ook nog bij, dat we hier spreken over Amerika. Waar alles enigszins (goed) georganiseerd is. Dus daar maak ik mij ook geen zorgen over.

Toen heb ik op de zaak nog de laatste formulieren uitgeprint, om er zeker van te zijn, dat zij op het vliegveld in ieder geval niet gaan zeuren. Ondertussen was mijn ESTA formulier goedgekeurd. Dus heb ik Corneille gebeld of hij ook al iets wist. Maar nee, nog geen reactie ontvangen van die betreffende instantie. Dus maar afwachten.
’s Avonds toen ik weer thuis was, heb ik wederom gekeken op de site naar de aanvraagstatus van het ESTA formulier. En toen bleek dat Corneille helemaal niet bekend was, bij die instantie. Dus voor de zekerheid nog maar een aanvraag ingediend. Omdat we die namelijk wel nodig zijn. Tegelijkertijd heb ik een taxi kunnen regelen om ons tegen half 4 ’s ochtends op te halen van huis en naar Zanderij te brengen. Dit was geen enkel probleem. En de kosten waren over het algemeen wel hoog. Maar ook niet vreemd voor dat tijdstip.

Toen zijn we eindelijk begonnen met inpakken van de spullen. We hadden van vele mensen al gehoord dat kleding ed in Miami een stuk goedkoper zijn, als in Suriname en Nederland. Dus ons motto was ook: Neem zoveel mogelijk lucht mee in de koffers.
We zullen gaan vliegen met SLM (Suriname Airways). Dit houdt in dat we maximaal 25 kg per koffer mee mogen nemen. Verder moesten we opschieten met inpakken omdat we over 9 uurtjes al gaan vliegen. Dus zijn we maar tegen 12 uur ’s avonds naar bed gegaan. De spullen waren nagenoeg allemaal ingepakt. Dus dat kon niet fout gaan.
En we hadden afgesproken dat we tegen 3:30 werden opgehaald door een taxi. Dus een korte nacht voor de boeg.

Woensdag 5 oktober
Om 3 uur ging de wekker. Waarna ik nog de allerlaatste spullen had ingepakt. Ook waren alle beschikbare accu’s volledig opgeladen. Dus we kunnen in ieder geval voldoende foto’s maken.
Direct nadat ik wakker was heb ik nog even gekeken op internet of de EAST formulier van Corneille eindelijk is goedgekeurd. En inderdaad, daar stond dat deze is goedgekeurd. Alleen kreeg ik niet hetzelfde formulier te zien. Dus dat hebben we maar laten schieten. Het belangrijkste is, dat deze aanvraag is goedgekeurd. En tegen half 4 belde de taxi chauffeur dat hij klaar stond.
Nadat Corneille en ik de koffers hadden gepakt zijn we vertrokken. Lekker voor een weekje naar de VS.
Even voor 4 uur waren we op de internationale luchthaven van Suriname, dat op ongeveer 45 minuten rijden ligt van Paramaribo. Daar aangekomen moesten we nog even wachten voordat de deuren open gingen van de incheckbalies. Omdat rond 4 uur de deuren pas open gaan.
Wij waren denk ik een van de eerste personen. Er waren naar schatting iets van 10 a 15 personen voor ons. Dus over het algemeen niets te klagen. Even later gingen de deuren open en kon het wachten voor de incheckbalie beginnen. Na ongeveer 15 minuten gewacht te hebben, waren we aan de beurt. Toen vroeg een baliemedewerker naar onze tickets en paspoorten. Nadat dit was afgegeven vroeg hij of wij ook in het bezit waren van een ESTA forumlier. En we waren niet in het bezit van het formulier zelf maar wel dat de ESTA was goedgekeurd. Omdat natuurlijk alles gecontroleerd moet worden, werden we uit onze verbazing naar achteren geroepen om de formulieren uit te printen.
De hele rompslomp over die ESTA formulieren heeft allemaal te maken met de aanslagen van 11 september 2001. Ook mijn formulier bleek niet in orde te zijn. Ik had iets uitgeprint waar een bepaald nummer niet op blijkt te staan. Dus ook al niet goed.
Dit komt gewoon omdat wij er geen donder verstand van hebben. En dat elke internet site van de overheid een onduidelijke en onmenselijke hindernis blijkt te zijn, voor de gewone burger. Een goed voorbeeld is de site van de IBG (DUO), waar ik verder niets over wil zeggen.

Toen we naar achteren werden geroepen hebben we de juiste formulieren uitgeprint. Alleen moesten we nog even zoeken, naar een bepaalde code voor de aanvraag van een ESTA formulier voor Corneille. Deze had ik op mijn Laptop staan. Maar goed dat ik toen mijn Laptop bij mij had. En 5 minuten later hadden we de juiste formulieren in bezit.
Hetgeen dat mij direct opviel was de oude rotzooi waar zij op het vliegveld mee werken. Met oude HP printers van het jaar nul wordt nog gewoon gewerkt.
Maar goed. De juiste ESTA formulieren hebben we eindelijk in ons bezit. Nu weer snel naar de incheckbalie om een Boording Pass op te halen. Ook dit ging niet vlekkeloos. Via de mail heb ik gelezen dat we moeten betalen op de luchthaven zelf. Maar er werd direct gezegd dat er geen pinautomaten aanwezig waren, bij de incheckbalies. Op de luchthaven van Suriname kun je namelijk helemaal niet pinnen, alleen bij binnenkomst met een vliegtuig op de luchthaven kun je pinnen.
We praten over hele hoge bedragen die dan contant betaald moeten worden. Mijn Conclusie: een vliegveld dat geen pinautomaten heeft.

Hierdoor moesten we dus snel iets verzinnen hoe we dit wel konden doen. Toen heb ik naar een Nederlands bedrijf gebeld waar wij de tickets hebben geboekt. Gelukkig dat het in Suriname 5 uur eerder is als in Nederland. Dus 4 uur ’s ochtends plus 5 uur is 9 uur ’s ochtends in Nederland.
Zij zeiden dat ik met mijn creditcard kan betalen. En gewoon via de telefoon. Dus dat leek mij wel ideaal. Alleen werkte dit niet, omdat ik een student ben en daarmee een beperkt bestedingslimiet heb. Dus wederom een tegenvaller te verwerken. Toen het ik aangegeven dat ik deels met mijn creditcard en deels met een acceptgiro wil betalen. Maar zij willen eerst al het geld bij elkaar hebben, voordat zij overstag gaan. Hoe ik het ook probeerde uit te leggen, dat was hun standpunt waar ik niet omheen kan.
Met die stugge Nederlanders, valt niet te onderhandelen. Terwijl dat in Suriname aan de orde van de dag is. Ik was eigenlijk door al mijn mogelijke manieren heen om te betalen. Dus ik kon niets anders meer doen. Of te wel die vliegtickets die we hadden is niets meer waard als oud papier.
Maar we wilden toch graag naar de VS. Hierdoor heeft een medewerker van de luchthaven voor ons een nieuw vliegticket samengesteld en uitgeprint (met een hele ouderwetse matrix printer).
Alleen was dit ticket vele malen duurder, dan wij voor ogen hadden. Ik heb een keer in de krant gelezen dat een enkele rit van Suriname naar Miami rond de 300 dollar kost. Dus een retourticket zal grofweg 2 keer 300 is 600 dollar per persoon kosten. Dat zou neer komen op een totaalbedrag van rond de 1200 dollar. Maar het ticket dat wij kregen, was afgerond 2000 dollar. En toen begon mijn geduld aardig op te raken. Ook omdat ik weet dat er in Suriname nogal vaak (bijna altijd) wordt gesjoemeld met bedragen van producten en diensten als daar de kans voor is. Hier ging ik natuurlijk direct vanuit.

Toen heb ik aangegeven dat wij dit veel te duur vinden, en dat we toch niet kunnen betalen. Hoe vreemd het ook klinkt, die medewerker snapte ons niet. We moesten maar gewoon betalen, zij hij. Waarna ik nog heb aangegeven dat we kwamen met de gedachten dat we een bedrag zouden betalen dat in de buurt ligt van 1200 dollar. En dat we nu voor deze zelfde vlucht maar even 800 dollar meer moesten neerleggen.

Ik heb nog als voorbeeld tegen de medewerker van het vliegveld gezegd, in iets andere woorden: stel je hebt een mooie plasma televisie van 42’’ op het oog, voor 1000 dollar, die je graag wilt hebben. Waardoor jij die winkel inloopt, om die tv te halen voor 1000 dollar. Bij de kassa aangekomen staat dat je even 1500 dollar moet betalen, voor dezelfde tv. Dan bedenk jij je ook wel even, voordat je die pinpas trekt. Maar die man vond dat een waardeloze vergelijking.
Toen was ik klaar met deze persoon en zijn manier van communiceren tegenover ons.
Waarna Cor en ik unaniem hebben besloten om niet te gaan. Geen Miami voor vandaag.
Het was gelukkig nog (erg) vroeg op de dag. Waardoor wij genoeg tijd hebben om nog het een en ander te kunnen regelen.
Rond 6:00 uur ’s ochtends zijn we naar buiten gelopen, waar overigens niemand meer te bekennen was. Op een gegeven moment keken we elkaar nog aan van: 2000 dollar voor diezelfde vlucht, no fucking way.
Nadat we teleurgesteld het terrein afliepen, richting Paramaribo (45 km verder op), zat ik nog te denken wat we nu moeten gaan doen. En wie ik zou kunnen bellen op dit tijdstip. Namelijk we waren op een plaats (klein dorpje) ver van Paramaribo vandaan. Waar ik overigens ook geen enkele taxi ken. Maar voordat we het door hadden, werden we door 2 bewakers aangesproken, of wij een taxi zochten. En inderdaad, hoe toevallig ook, we zijn inderdaad opzoek naar een taxi. Waarna een van de bewakers een taxi belde. En na ongeveer 20 minuten kwam er een taxi aanrijden. En ik vroeg nog met een glimlach of je collega je uitbed had gebeld. Maar daar gaf hij geen antwoord op. Maar ik merkte dat ik warm zat. Hij was namelijk van bed af gebeld. Zijn collega zij dat tegen ons op de luchthaven. Overigens een gezellige man, waar we verder wel mee konden praten.
Om 7 uur waren we weer thuis, en hebben net Jeroen (onze huisgenoot) gemist. Hij was al naar zijn werk gegaan.

Nadat we weer thuis waren, hebben we eerst een stevig ontbijt gemaakt. Zo konden we eerst even bijkomen van de moeizame ochtend. Wel vond ik het vreemd dat het zo moest aflopen. Het lijkt wel alsof wij niets goed geregeld hadden. Terwijl dat wel het geval was.
Ondertussen hebben we de Laptop erbij gepakt om te zoeken naar oplossingen. Het duurde eventjes en we hadden alweer een vliegticket op het oog. En deze vlucht van vliegmaatschappij Inselair zal morgen al vertrekken richting Miami. Dus was bijna ideaal. Deze trip zal ook een tussenlanding maken. Dit keer niet op Port of Spain maar op Curaçao. Dus dat vind ik natuurlijk ook prachtig. De kosten van dit ticket waren achteraf net zo duur (ongeveer 70 euro goedkoper) door alle belastingen en toeslagen als onze eerste vliegtickets. Dus al met al, konden we niet echt goedkoper vliegen in deze periode van het jaar. Nadat we alles hadden geregeld en uitgeprint, zijn we lekker de stad ingegaan. Een van de laatste momenten om samen te genieten in Paramaribo en het prachtige land Suriname.
We zijn met een bus naar het centrum gereden. Om daar de leuke winkels te bezoeken. Ook zijn we nog naar een winkeltje geweest waar Cor eerder ook was geweest, om leuke souvenirtjes te kopen. Die wilde ik natuurlijk ook hebben. Verder heb ik nog handdoeken en een T shirt gekocht. Waarna we nog even door een overdekte markt zijn gelopen, in de wijk Waterkant. Overigens heel bijzonder om te zien. Omdat alles overdekt is met allemaal vaste tafels en standjes. De producten die hier worden verkocht zijn hoofdzakelijk fruit en groenten. Maar ook kleinere souvenirtjes.
Na de markt zijn we nog even naar de kapper geweest. Dit was een stuk lopen dwars door de stad, omdat we geen auto hadden.
De kapper kost 12.5 SRD per persoon. Of te wel iets rond de 2.5 euro.
Op de terug weg naar huis zijn we nog bij een Smoothie shop geweest. Daar hebben we een hele lekkere smoothie gehad. Na mijn idee had ik nog niet eerder zo’n lekkere Smoothie gehad.
Dit hadden we ook wel verdient, na een lange dag. Tot slot hebben we de bus genomen richting ons huis. Waarna we nog langs de mijn stageadres zijn geweest om een formulier op te halen, voor Miami. Hier staan allemaal tips en leuke dingetjes op. Dit formulier was ik een dag eerder vergeten door de drukte op mijn stage.
Nadat we thuis waren moesten we even uitrusten, ook omdat we vanaf vanmorgen 3 uur al in druk in de weer zijn, waardoor ons batterijtje al aardig aan het opraken was.
Ondanks de extreme warmte hebben we deze dag zeer nuttig besteed. Achteraf vond ik het wel prima, dat deze vlucht niet doorging. Hierdoor hadden we eigenlijk een verplichte vrije dag. En konden we nog even lekker rustig genieten van het land. En het belangrijkste was misschien wel, dat we ons even beter konden voorbereiden.
Vandaag zijn we wel eerder op bed gegaan. Ook omdat de wekker wederom om 3 uur af gaat. De spullen en dergelijke waren nagenoeg nog allemaal ingepakt. Dus daar hoeven we geen aandacht aan te besteden.

Donderdag 6 oktober
Vandaag ging de wekker wederom om 3 uur. En net nadat alle koffers klaar stonden, belde tegen 3:15 de taxie chauffeur dat hij klaar staat. Dus zijn we vertrokken om eindelijk en goed voorbereid naar Miami te gaan. Tegen 4 uur waren we weer op het vliegveld aangekomen. Tot nu toe liep alles voorspoedig.
Toen zijn we begonnen met inchecken. En hoe vreemd het ook klinkt, binnen een paar minuten hadden we allebei 2 Boarding Passes in ons bezit, bedoelt voor de overstap op Curaçao. Al met al snel afgehandeld. Dat komt mede doordat we nu echt alles goed voor elkaar hebben.

Na het inchecken zijn we door de paspoortcontrole gegaan, waar wij allebei een stempel in ons paspoort hebben gekregen. Dit betekend dat we nu officieel uit Suriname zijn. Dit houdt in dat een nieuwe visumaanvraag moet lukken in Miami. Anders heb ik een redelijk groot probleem. Maar dat zal wel goed komen.
Na de paspoortcontrole kregen we de douane. Hier hebben zij geen luxe bodyscanners als op Schiphol. Dus werd ik gefouilleerd in een privé kamertje, door een persoon met latex handschoentjes. Al met al wel een bijzondere ervaring, om op deze manier gefouilleerd te worden. Maar er was niets aan de hand waardoor ik het kamertje weer kon verlaten
Daarna werd mijn handbagage gecontroleerd. Wat er ook allemaal inzat, bijna de hele tas moest over de kop om het te checken. Misschien ook wel omdat ik mijn laptop en wat kabeltjes bij mij had. Het werd er namelijk onoverzichtelijk van.
Het viel mij direct op, dat na het moment van uitlopen uit het zogenaamde fouilleerkamertje en de controlepost voor handbagage, ik er alleen voor stond. Beetje vreemd als tegenwoordig alles veilig moet gebeuren. Dit houdt in dat eventuele messen en pistolen op dit moment makkelijk vanuit de handbagage in de zakken gestopt kan worden.
Na de handbagage check zaten we eindelijk in de vertrekhal van het vliegveld. En officieel waren wij geen toeristen meer van Suriname. In de vertrekhal waren een paar winkeltjes gevestigd dat allemaal tax free spullen verkoopt. Dus even gekeken naar leuke dingetjes. Alleen wilde ik nu nog niets kopen. Ook omdat ik bij mijn terugkeer naar Nederland hier ook gelegenheid voor heb. En anders moet ik er ook de hele rit mee slepen en om denken.
Wat ik ook goed heb gemerkt is dat het overigens erg koud was in de vertrekhal. We moesten daar ook nog even 1.5 uur wachten totdat we eindelijk door mochten naar het platform. Uiteindelijk waren we aan de beurt. Via een oude bus zijn we naar het vliegtuig gebracht. Dit vliegtuig is van de luchtvaartmaatschappij Inselair en het toestel is een Mcdonnel Douglass 80 serie.
Het is een 2 motorisch toestel, waarbij de motoren net voor de staartvleugel zijn bevestigd aan de romp. Er kunnen iets van 170 mensen in.
Het viel mij op dat wederom niet alle passagiersplaatsen bezet waren. Hetzelfde als de vlucht van Amsterdam naar Suriname.
Wij hebben aangegeven dat wij het liefst bij het raam willen zitten. En dit was ook het geval. Dus konden we mooie foto’s en filmpjes maken. In het vliegtuig was ook het eerste voetbal elftal van Suriname aanwezig. Dit werd ook nog een paar keer omgeroepen tijdens de vlucht.
De vlucht zelf duurde iets van 2 uur en dertig minuten. Dus nog redelijk ver om van Suriname naar Curaçao te vliegen. Direct na het opstijgen van het toestel vlogen we in een scherpe bocht richting het noorden. Onderweg zagen we nog bekende riviertjes die ik uiteraard heb gefotografeerd. Een van de riviertjes geeft de grens van Suriname met British Guyana aan. Waarna we een hele tijd langs de kust hebben gevlogen tot ergens halverwege Venezuela. Hier zijn we over land gegaan en richting het noordelijkste puntje van gevlogen. Zelf denk ik dat we over de stad Valencia zijn gevlogen, de Caribische zee over, richting Curaçao.
Het vliegtuig landde iets voor 10 uur (lokale tijd).
Op hetzelfde tijdstip zal ook ons andere vliegtuig vertrekken.
We vlogen met een relatief klein vliegtuig, Waardoor we via de achteruitgang moesten uitstappen. Op een gegeven moment liepen we over het platform richting de transit departement, omdat we op doorreis waren.
Daar aangekomen, bleek het ontzettend druk te zijn. Er stond namelijk een vrij lange rij met allemaal transit mensen. Dus Langzamerhand liepen we richting de balie. Ons volgende vliegtuig zou in eerste instantie om 10 uur vertrekken. Of wel, dat gaan we niet redden. Bij de transit balie moesten we 2 USD per persoon betalen. Maar dat hadden we niet bij ons. Ook omdat dit Curacao is. Maar het was geen enkel probleem om te betalen in euro’s. Als wisselgeld kreeg ik 1 dollar biljet en een kwarter dollar munt terug. Dus mijn eerste dollar(s) zijn in bezit.

Ondanks dat we aan de andere kant was de wereld zitten, wordt hier ook Nederlands gesproken. Best bijzonder dat Nederland zo klein is, maar toch weer zo groot.

Uiteraard was de aansluitende vlucht vertraagd, en wel tot 11 uur. Op een gegeven moment konden we instappen. Dit vliegtuig was tevens een Mcdonnel Douglass 80 serie. Het zelfde als van de eerste vlucht. Vanaf het moment van instappen was de Nederlandse taal verleden tijd. Alles werd in het Spaans en of in het Engels gecommuniceerd. Nadat we vertrokken waren, vlogen we in een paar minuten van het eiland af, de Caribische zee op, en was ons prachtige uitzicht verdwenen.

Tijdens de vlucht kregen we een emigratieformulier, die we moesten invullen voor Amerika. Na een paar schrijffoutjes en gekras was ik klaar met invullen. En voor Corneille precies hetzelfde. Toen kwam een van de boarding cruw members naar ons toe, en zij dat dit niet mag. De Amerikaanse douane is namelijk erg streng. Dus kregen we een nieuw formulier om in te vullen.

Op een gegeven moment zagen we weer vaste land, en kregen we de staat Florida te zien, en al heel snel the Big City Miami. Dit is echt een hele mooie ervaring om te mogen bewonderen. Ook omdat je vanuit de lucht redelijk goed overzicht hebt. Ook de vele wolkenkrabbers zijn bijzonder om te zien. En de ongelofelijke brede wegen. Het was allemaal zo groot dat we met het vliegtuig tussen de wolkenkrabbers in gingen landen. Er staan namelijk allemaal hoge gebouwen rondom het vliegveld.
na ongeveer 2 uur en 45 minuten landde het vliegtuig veilig op Miami International Airport. Dit keer gingen we wederom via de achteruitgang het vliegtuig verlaten. Waarschijnlijk omdat het vliegtuig niet geschikt is voor de bekende slurf. Toen we over het platform liepen, viel mij direct de enorme omvang van het vliegveld op. Het is namelijk zo groot dat ik het einde van het vliegveld niet eens kon zien. Zelfs het gebouw met de vele Gates stonden zover verspreid, als ik kon kijken. Nadat we in het gebouw waren moesten we een heel stuk lopen. Ik heb expres gewacht totdat iedereen uit het vliegtuig was,om een paar foto’s en filmpjes te kunnen maken. Waarna we direct van de enorme omgeving konden genieten.

Wij zijn in Suriname meerdere keren gewaarschuwd voor de Amerikaanse politie en douane. Zij zijn hier heel erg streng. Dus geen grappen maken en luisteren wat zij zeggen, werd ons aangeraden. Op een gegeven moment liepen we richting de paspoort controles. Daar aangekomen begon het commanderen direct. Voorat je het door hebt zit er een American Cop in je oren te blaffen, alsof het honden zijn. Stay there , Go back, What are you doing here. Heel kort door de bocht allemaal. Mijn Engels is nog niet al te best, maar dit kon ik wel duidelijk begrijpen.
Nadat we deze poppenkast achter de rug hadden, konden we de bagage ophalen. Waarna we onze emigratieformulier hebben ingediend. Nadat dit gebeurt was, en alles goed is verlopen, waren we officieel in Miami. Het eerste dat we hebben gedaan is het regelen van een auto. Toen zijn we op zoek gegaan naar een rentelcar center. Dit was namelijk allemaal gevestigd op en rond het vliegveld. Omdat het vliegveld ontzettend groot is, werden we daar met een interne en onbemande tram naar een andere afdeling ven het vliegveld gebracht. Op een gegeven moment waren we gearriveerd bij de vele car-centers, en stonden we voor de keuze uit meer de 10 rentelcar centers, onder een groot dak. Dus hebben we gekozen voor het bedrijf, dat ik van mijn stagebegeleider had doorgekregen. Hij is hier namelijk ook eens geweest. Bij deze rentelcar center hebben we gevraagd naar informatie en natuurlijk de kosten voor een auto.
Hier werden we direct in het diepe gegooid met ons Engels.
Hier werd gezegd, dat het ongeveer 800 dollar zou gaan kosten, om een auto voor een week te huren. Maar dan heb je wel een SUV. Zelf vind ik 800 dollar net iets te veel van het goeie. En goedkopere hadden zij op dat moment niet.
Dus zijn we naar een andere car-center gegaan. Hier hebben we een aanbod gekregen van twee leuke auto’s. Alleen zegt mij beide types niets. En Cor wist ook niet was voor model er achter zat. Toen hebben we aangegeven dat we een echte Amerikaanse auto willen. Dit is uiteindelijk een Hyundai Sonata geworden. Echt een mooie, en nagenoeg nieuwe auto . Voor vele honderden dollars minder. Maar nog steeds veel geld.
Alleen hadden we niet alleen de auto die we moesten betalen. Ook moesten we extra betalen omdat we beiden onder de 25 jaar zijn en omdat we een navigatie systeem nodig hebben. Tot slot moesten we een eigen verzekering hebben voor de auto. Waarna de vrouw achter de balie zij dat dit op de creditcard zelf zit. En dat verhaal klonk mij eigenlijk te nieuw in de oren. Dus vertrouwde ik het niet. En voor de zekerheid heb ik gebeld met het internationale telefoonnummer van de creditcard. Maar goed dat ik voor de zekerheid alle papieren bij mij had. Dus gewoon in het Nederlands aan het bellen geweest. Zo kon ik informeren hoe dit nu precies in elkaar zit. Maar wederom kreeg ik te horen dat ik op een studentenkaart ook al geen verzekering heb zitten. Toen werd het al met al wel duurder. Maar ja, Miami is ook niet te vergelijken met Suriname. En we zijn toch een verzekering nodig.

Nadat de betaling rond was, kregen we de sleutel van de auto. En kon het feest pas echt beginnen.
Corneille heeft zijn internationale rijbewijs niet kunnen krijgen, alleen een landelijk (Surinaams) rijbewijs. Dus werd ik de vaste driver van de wagen. Ook omdat Cor het niet aandurft om te rijden in een vreemd land. Wat ik eigenlijk ook wel weer kan begrijpen, ook qua wetgeving lijkt het mij niet verstandig. En vooral hoe wij op de luchthaven zijn aangesproken, werkte dat ook niet echt motiverend.
Nadat onze koffers achterin de kofferbak lagen, waren we klaar voor de grote trip.
Ik zat achter het stuur, en startte zoals ik dat altijd doe direct de motor en begon te rijden. Cor keek mij aan en zij toen met een glimlach, dat ik nooit aarzel of zo iets, in het verkeer. Zowel in Nederland, Suriname als nu in Amerika. Cor bedoelt daar mee te zeggen dat ik zomaar in een vreemde auto en in een vreemd land met ieder zo zijn eigen regels kan weg rijden. En het was mij eigenlijk nog niet opgevallen dat dit zoiets bijzonders is. Misschien komt dat wel omdat ik graag mag autorijden.
Het enige (belangrijke) punt was dat ik nu weer aan de rechter kant van de weg moet rijden. Dus weer switchen van rijgewoontes. Uit mijn eigen ervaring vind ik een van de ingewikkeldste situaties wel de (gelijkwaardige)kruispunten. Omdat je bij de ene keer juist voor de auto langs moet en bij de andere keer er juist achter langs. Terwijl het soms zo vanzelfsprekend is, om er juist voor of achterlangs te gaan.

Maar zoals ik eerder zij, is het bij mij starten en wegrijden.
Nadat we waren vertrokken zijn we richting een van de hotels gereden die ik thuis op internet heb opgezocht. We waren in het bezit van een navigatiesysteem. Alleen wisten we geen van beide hoe dat werkt met het invoeren van de Amerikaanse adresgegevens. Dat gaat hier namelijk anders als in Nederland.
Toen zijn we eerst maar eens gaan rond rijden door de ongelofelijke grote stad. Het was een en al snelwegen en Avenues. En de rijstroken zelf waren lekker breed. Dus je moet bijzondere capriolen uithalen als je per ongeluk van je rijstrook af gaat. Maar alles kan natuurlijk.
Nadat we veel geprobeerd hebben om de navigatie in te stellen, hebben we uiteindelijk maar gevraagd aan een pedestrian. Toen hebben we gevraagd hoe je dat moet instellen. En alles genoteerd op papier, voor het geval dat we het gaan vergeten.

De huisnummers met de adressen zijn zo ingesteld.
Stel: je hebt een adres van een van onze vele hotels die we hebben gehad:
Ramada Inn Hotel
1950 West 49th Street
Hialeah, FL 33012, United States

1950, betekend de 19e straat met huisnummer 50
West 49th street, is de 49e afslag van de bekende Amerikaanse snelweg nummers ( vb. die van Route 66) alleen is dit Interstate 95. Vandaar moet je het westen t.o.v. de snelweg aanhouden. Waarna je op een gegeven moment bij de 19e straat uitkomt.
Hialeah is een wijk binnen Miami.
FL staat voor Florida.
33012 is de postcode.

Miami is een hele moderne stad. Dit kun je eigenlijk zien aan alles om je heen.
De gebouwen, wegen, parken en winkelcentra zijn zeer modern en het lijkt wel dat het pas is aangelegd. Ook de wegen lopen van noord naar zuid en van oost naar west.

Na het vele rondrijden, kwamen we uiteindelijk aan bij ons hotel. Zo hebben we direct de stad kunnen verkennen. Bij het hotel hebben we een kamer gehuurd voor eerst 2 dagen. Dit omdat we van plan zijn om daarna richting Orlando te rijden. Na het inchecken zijn we de spullen gaan brengen naar onze hotel kamer. Het was ondertussen al erg laat geworden. En we moesten nog avondeten hebben. In het restaurant van het hotel hebben we onze eerste echte Amerikaanse maaltijd besteld. Dit was eigenlijk gewoon patat met een schnitzel en een echte Budweiser beer. Na het eten zijn we richting onze kamer gegaan, waar ik voor het eerst in 7 weken met warm water heb gedoucht. En dat was een heerlijk gevoel . Eindelijk een keer heerlijk onder de (warme) douche. Tijdens het douchen rook ik een vreemde lucht in de badkamer. Maar dat zat wel te maken, dat de badkamer misschien te weinig geventileerd wordt. Nadat Corneille ging douchen kon ik het goed ruiken.
Hetgeen dat ik vernam was dat er op een gegeven moment een duidelijke chloorlucht hing in de kamer. Dit was namelijk zo sterk dat je het overduidelijk kon ruiken dat dit chloor is. Corneille wist dat dit zo hoorde, en zij dat dit bij Amerika hoort. Toen begon bij mij ook een belletje te rinkelen. Dus de dosering was in elk geval ruim afgesteld en goed te proeven en te ruiken.
Amerikanen durven niet om gewoon schoon ( bijvoorbeeld Nederlands) drinkwater te vertrouwen, in verband met bacteriën ed.
Na het eten en douchen hebben we nog even tv gekeken en zat onze dag er ook op.