Cor en ik richting stuwmeer gereden

Vrijdag 16 sep
Corneille had ivm de hitte ’s nachts, net als ik in het begin (de eerste 4 weken), moeite met slapen. Dat is ook niet vreemd als je de Nederlandse temperaturen gewend bent. En hier zijn de temperaturen ’s nachts tussen de 28 en 32 graden Celsius . Dus dag en nacht sta je bloot aan de hoge temperaturen. Uit eigen ervaring heb ik vernomen dat het bij mij ongeveer 4 weken geduurd heeft, voordat ik aan deze temperaturen gewend ben. En dan met name ’s nachts tijdens het slapen. Overdag is het nog steeds verschrikkelijk heet. En eigenlijk onverantwoord om in de volle zon arbeid te verrichten.

Vandaag is het vrijdag en heb ik vrij genomen van mijn stage. Omdat Cor en ik de stad in wouden om de nodige spullen te kopen. En ook om tegelijk de stad te laten zien. Na een paar nodige dingen gekocht te hebben, zijn we nog naar een telefoon winkel geweest om een Surinaams telefoon nummer aan te vragen. Hierdoor kunnen wij onderling goedkoper bellen. Nadat we uitgekeken waren in de stad, hebben we wat drinken gekocht. Waarna we richting Weg naar Zee zijn vertrokken. Dit bleek achteraf een bedevaartsoort te zijn. En ligt ten noorden van Paramaribo. Omdat we in het bezit waren van een huur auto was dit ideaal. Omdat het niet te doen is, om dit met een taxi te doen. En omdat niet alle wegen geasfalteerd zijn, dus van zand ed. Was dit mooi om overheen te rijden. Dit moeten we in Nederland ook meer hebben. Lekker crossen over die zandwegen. De lengte van die wegen zijn aanzienlijk lang. En dan heb ik het niet over de toestand van de wegen. Verder zijn we nog langs een hele bijzondere plek gereden, waar het erg druk was. Ondanks dat we al ver van de bewoonde wereld waren. En eigenlijk midden in een uitgestrekte omgeving, waar nagenoeg niemand woont, waren terecht gekomen. Omdat ik nieuwsgierig was, en dit nog niet eerder had gezien, heb ik gevraagd aan een van de mensen die langs de straat liepen, wat hier gaande was. En het bleek dat hier een Hindoestaanse crematie gaande was. Dat houdt in dat de overledene in het openbaar wordt gecremeerd, op/in een brandstapel. We hadden nog gezien dat er twee crematies tegelijkertijd aan de gang waren, op een pleintje. Nadat ons werd verteld wat hier gaande was, zijn we direct weg gegaan. Ook omdat ik hun met rust wil laten, en niet de toerist wil uithangen.
Waarna we weer terug naar de stad zijn gereden. Het was al laat en we hebben besloten om weer biten de deur te eten. Ook omdat het relatief goedkoop is en gezelliger is. Dus voor de tweede keer in 24 uur bij ‘t vat aan het eten, met een heerlijk Parbo biertje. Dat hadden we wel weer verdiend, na een lange en vermoeide dag.

17 sep
Omdat het weekend is, wil ik graag iets bijzonders ondernemen. Daarom zijn we vandaag naar de Brokopondo stuwmeer geweest. Dit is een heel groot stuwmeer dat op ongeveer 1.5 tot 2 uur rijden ligt, van Paramaribo. Van Jeroen hadden we gehoord dat het allemaal asfalt wegen zijn. Dus als je op een zandweg uitkomt moet je even nadenken, of dit wel klopt. Met deze gedachten in ons achterhoofd zijn we redelijk op tijd vertrokken. Ook omdat we vandaag veel wilden ondernemen.
We hebben niet echt een stratenboek of wegenkaart. Hetgeen dat we wel hebben is een plattegrond waar een paar belangrijke wegen op staan. En zo ook naar Brokkopondo. Als eerste zijn we richting het vliegveld gereden in Zanderij. En van daaruit kwamen we toch op een zandweg terecht. We wisten dat dit niet nodig was. En we hadden een auto met 4x4 ondersteuning, dus mooi om dat is even te gaan testen. En rijden op een zandweg vind ik prachtig. Onderweg kwamen we uiteraard diepe gaten en kuilen tegen en zelfs bosbewoners. Dat was best bijzonder om te zien. Ook niet vreemd als je al redelijk diep door het bos heen rijdt. En ik wist dat er boslandcreolen wonen. Na ongeveer 20 minuten tot een half uur rijden kwamen we weer op een asfalt weg uit. En dat was een nieuw en pas aangelegde weg. En ook een hele mooie weg. Lekker breed en zeer overzichtelijk. Brede bermen en veel mooie heuvels. Hier heb ik ook even getest hoe hard die auto eigenlijk kan. Ik had al 155 km per uur op de teller staan. Dat is op zich niet heel snel. Maar in Suriname is het bijna niet nodig om hard te rijden, ook omdat het vaak niet kan, ivm de slechte staat van de wegen. Tenzij je veel kilometers gaat maken, bijvoorbeeld naar het zuiden of westen van Suriname. Is het nog wel interessant om sneller te rijden. Omdat je dan merkbaar sneller aan komt op de plaats van bestemming. Dit zijn niet mijn eigen woorden, maar van een taxi chauffeur. Ik mag graag wel ietsje sneller rijden, als mag. Dus een ideale locatie om te testen.
Aangekomen bij de Brokkopondo stuwmeer wilden we natuurlijk de dam op rijden. Maar er stond een bewaker voor, aan de poort. Na een kort gesprek gehad te hebben met deze man, mochten we naar binnen. Dus even later stonden we er boven op. Maar niet op de dam. Omdat de dam zelf niet toegankelijk is voor toeristen. Vanaf de dam kon je het meer goed zien. Uit een vvv boekje heb ik gelezen dat er 30 bosnegerdorpen waren en dat het meer ongeveer 1560 vierkante km groot is.. Doordat de dam er kwam, zijn deze dorpsbewoners vertrokken en is het hele gebied onder water komen te staan. Inclusief de bomen. Omdat daar geen geld voor beschikbaar was. Momenteel zie je alleen nog de hoge boomtoppen boven het water uitsteken. Die ondertussen zwart zijn van kleur.
De stuwdam levert een groot deel van de elektrische energie voor Paramaribo en omstreken. Het hoogte verschil van het water is ongeveer 40 meter.
Nadat we weer weg gingen zijn we naar een naast gelegen dorpje gereden. Dit ligt aan de andere kant van de Suriname rivier. Corneille heeft toen gereden, en ook voor het eerst aan de linker kant van de weg. Dit ging mooi, en bij het dorpje hebben we nogmaals gekoelde Fernandes drinken gekocht, omdat het zoals gewoonlijk erg warm was. En we hadden nog een lange weg terug te gaan naar huis.
Onderweg naar huis kwamen we een geasfalteerde afslag tegen, die naar verschillende goudmijnen en dorpjes loopt. We vonden het wel interessant om een naar een goudmijn te rijden. Dus zijn we zomaar naar een goudmijn gereden, die het dichtste bij lag. Wel moesten we nog even 11 km over een zandweg rijden, om er te komen. Daar aangekomen was natuurlijk de poort voor ons gesloten. Het bedrijf waar wij waren is een onderdeel van Iamgold. Onderweg toen we over de zandwegen reden zagen we regelmatig spier witte oppervlakten in de bermen. Op een gegeven moment zijn we daar gestopt om te kijken hoe en wat dat is. En nadat we de auto uit zette, beseften we dat we echt in de boesboes waren. Het was er ongelofelijk stil. En we hoorden alleen maar de natuurlijke geluiden. Als we hier ook problemen kregen met de auto, moesten we maar net zo lang wachten tot er iemand van of na de goudmijn kwam. Want hier komt verder niemand langs. Achteraf bleek dat dit, gewoon wit zand is, dat door de wind achter de heuveltjes blijft liggen. Overigens een heel mooi gezicht met de echte natuur er omheen.

Die avond zijn we naar John en Mieke gegaan die ik op mijn alle eerste dag in Suriname door een huisgenoot heb ontmoet. Zij zijn gepensioneerd en vinden het leuk dat ik en Jeroen regelmatig langs komen. Maar vandaag was Jeroen naar een verjaardag toe, en Corneille en ik zijn daar toen heen gegaan. Dit hadden we van te voren al afgesproken, omdat er een 50 jarig feest gaande was van een voetbalclub.
Wij zijn toen samen met Joh en Mieke daar heen gegaan om te genieten van al het moois.
Eerst was er een heel bijzonder vuurwerkshow te zien. Echt heel anders dan, dat we in Nederland kunnen bewonderen. En daarna was er een band, die daar optrad. Dit was een regionale bresband. Dat is een grote club van ongeveer 25 mensen, die doormiddel van instrumenten een act houden. Heel bijzonder om te zien. Ondanks de hitte duurde deze act zeker 30 minuten, achtereen. En het was zeer intensief allemaal. Waarna we nog een drankje en een Surinaamse gerechtje kregen. Dit bestond uit witte rijst met lekke pittige saté stokjes en nog iets van groenten. Wel een aanrader, voor de volgende keer.