De eerste ochtend in Suriname

De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Namelijk ik had de hele nacht geen oog dicht gedaan, vanwege de hitte. Dus ik heb direct de airco maar uit elkaar gehaald om te kijken wat er aan de hand was. Hardware matig zag alles er goed uit. Dus mijn kans om het te maken was eigenlijk al ver te zoeken. Vermoedelijk zit het in de elektronica. Dus een opdracht voor de komende tijd.
Toen eindelijk maar aan het ontbijt begonnen. Ik was namelijk benieuwd wat voor soort brood ze hier hebben. En het viel best mee. Het lijkt veel op dat in Nederland. Alleen is dit kleiner van formaat en iets dikker. Maar het belangrijkste is dat het best lekker is.

Mijn huisgenoot woont al ongeveer 5 maanden in Suriname. Hij is 31 jaar oud en werkt vlak bij, waar ik stage ga lopen. Namelijk aan de andere kant van het kanaal bij VABI, een beton fabriek. Verder heeft hij een 4x4 pick-up. Het is geen nieuwe auto, maar het rijdt wel.
De regels met betrekking op veiligheid in Suriname zijn na mijn idee ver te zoeken. Een van de weinige regels zijn: niet bellen onder het reiden en het gebruik van gordels is verplicht. De regels van het voertuig ken ik niet. Ik heb al auto’s gezien waar de portieren met oude kabels dicht worden gehouden. En ook bumpers worden primitief op de plaats gehouden. Ook de verlichting van veel auto’s werkt niet meer zoals het hoort.

Na het ontbijt zijn we naar de stad gegaan met de auto van mijn huisgenoot.
Dit is een klein stukje reiden. Maar we zijn eerst aan het rond reiden geweest. Maar ook Paramaribo city is een bijzondere stad. Het parkeren is in de binnenstad mogelijk. Vaak wordt er bij parkeerplaatsen mondeling een bedrag afgesproken met de parkeerwachters. Ook dit kost bijna niets. Voor een uur parkeren betaal je 2,50 SRD (ongeveer 50 eurocent). Maar over het algemeen kun je overal gratis parkeren.
Wel zijn de mensen naar mijn idee vriendelijker. Maar iedereen wil graag geld verdienen. En dat zie je ook. De mensen vragen ons zelfs, als we voor een stoplicht staan te wachten, om een krantje te kopen. Dit hebben we ook gedaan, omdat een krant 1 SRD kost (ongeveer 20 eurocent) en ik wil wel graag weten wat er allemaal in staat voor informatie.
In de stad ben ik als eerste gaan pinnen. Omdat ik nog geen Surinaamse dollars had. Het pinnen kost veel geld. Bij elke transactie bij een pinautomaat kost het 3,5 euro. En in de winkels is dat 30 eurocent. Dus ben je bijna verplicht om in een keer veel op te nemen. Nou ja veel. 100 euro is voor Suriname heel veel geld. Dus kun je er ook een tijdje mee vooruit.
Ook was ik nog op zoek naar een telefoon winkel, om een Surinaamse telefoonnummer aan te vragen. Zo kan ik een stuk goedkoper bellen, dan met mijn Nederlandse nummer.
Omdat ik nu bij mijn huisgenoot in woon, waren we nog een paar extra handdoeken en koffiemokken nodig. Verder een nieuw dekbed overtrek met alles erop en eraan. Dit kostte maar 40 SRD (ongeveer 8 euro). Toen we klaar waren met winkelen was het rond 2 uur, en erg warm. Volgens de voorspellingen zou het 36 graden worden. En dat is voor mij, bijna niet uit te houden.
Waarna we naar een kennis van mijn huisgenoot zijn gegaan. Dat zijn hele leuke Surinaamse mensen die genieten van hun pensioen. Zij wonen aan de noord kant van Paramaribo in een keurige wijk. De huizen zien er prachtig uit en er groeien zelfs bananenbomen achter hun huis. Maar ook andere planten waar bijzondere vruchten aan groeien. Even later toen we daar waren kregen we midden op de dag, bami met kouseband te eten. Dat is waarschijnlijk een van de Surinaamse gewoontes. Ik had dit nagevraagd maar kreeg er niet echt een duidelijk antwoord op. Verder kregen we na afloop van ons bezoek ook bananen mee naar huis, omdat zij veel bananen hadden. Dat was bakoven(Nederlands voor banaan), banaan (Nederlands voor bakbanaan) en voor mij een nog onbekende vrucht.
Even later zijn we weer naar huis gereden. En kwam ik erachter dat ik de eerste dag in Suriname direct al lichtjes verbrand was.