De vliegreis

Vrijdag 19 Augustus.
De volgende ochtend werden we tegen 11 uur op gehaald door het busje om richting Schiphol te vertrekken. Het was ongeveer een kwartiertje reiden naar de incheck balies. Om 12 uur ging onze incheck balie open en konden we in de rij gaan staan. Omdat ik alleen reis mocht ik bij de Business Class aansluiten. Voornamelijk omdat er maar een paar reizigers waren die Business Class reizen. Toen heb ik aangegeven dat ik graag bij het raam wil zitten. En er was nog keuze genoeg.
Nadat ik ingecheckt was ben ik na de paspoortcontrole gegaan. Dit was allemaal keurig voor elkaar en kon zo doorlopen. Toen begon het wachten pas. Namelijk om 14:30 konden we pas door de douane. Dus kon ik nog even rond lopen en uiteraard winkelen samen met een paar mede studenten. Op een gegeven moment liepen we richting Gate G08. Namelijk hier stond ons vliegtuig. Voordat we konden instappen werden we eerste nog door de douane gecontroleerd. Daar moesten alle metaal houdende zaken zoveel mogelijk van het lichaam worden verwijderd. En moest de inhoud van de handbagage deels worden uitgepakt. Zoals mijn laptop moest apart door de scanner. Waarschijnlijk om te controleren of ik er niet mee heb zitten knoeien. Tegelijkertijd dat mijn bagage door de scanner ging kon ik ook door de scanner. Ook hier was niets aan de hand en kon zo verder lopen. Mijn handbagage was ook in orde en kon dus alles weer gaan inpakken.
Toen was het voor mij zeker dat ik zou gaan vliegen. Namelijk alle formele zaken had ik achter de rug, en goed doorstaan. Nadat iedereen door de douane is geweest. Konden we ons klaar maken voor de volgende stap. Eindelijk instappen in het vliegtuig.
Het type vliegtuig waarmee ik vloog is een Boeing 767-300 van vliegmaatschappij ArkeFly.
Mijn stoelnummer was 34-A. Dat is achterin het vliegtuig bij het raam. Om precies te zijn, het 3e stoel achter de vleugel. Dus kon ik mooi naar buiten kijken. Ook omdat ik nog nooit gevlogen had vond ik dit wel ideaal.
Mijn eerste indruk van het vliegtuig waren de stoelen. Zelf kijk ik op Discovery Channel regelmatig naar het programma ‘’Air Crash Invastigation’’. Misschien een slechte vergelijking. Maar het kwam mij allemaal wel erg bekend voor. Uiteindelijk gingen we vertrekken om 1630 uur. Terwijl de planning 1600 uur was. Dus weer een half uur vertraging. Als dat op Schiphol al zo uit kan lopen, wat is dat in Suriname dan wel niet. Het duurde een tijdje voordat het vliegtuig zou gaan vertrekken. Op het laatste moment werd het toestel bijgetankt voor een vlucht van ongeveer 7500 km (volgens het boekje).
Toen vertrok het vliegtuig daadwerkelijk. Eerst werden we met een speciaal voertuig naar achteren gereden, van de gate. Waarna we op eigen kracht richting de startbaan vertrokken.
En uiteindelijk konden we opstijgen. De piloot zette de motoren op volgas. En kwam er ongelofelijke hoeveelheid energie vrij. Zulke G krachten had ik naar mijn idee nog niet eerder meegemaakt.
Het duurde even en we waren van de grond, op weg naar Suriname.
Mijn eerste gedachten was dat we rechtstreeks zouden vliegen. Dus in een rechte lijn.
Via de monitoren werden we op de hoogte gehouden van de actuele gegevens.
Zo zijn we van schiphol deels over utrecht en Eindhoven gevlogen richting parijs.
Ongeveer 30 minuten na het opstijgen zaten we al boven parijs. De hoogte was ongeveer 8000m en de snelheid iets onder de 800km/uur.
Vanuit parijs gingen we over het plaatsje Rennes (meest westelijke plaats in Frankrijk) waarna over de bay of biscay richting het noord westelijke punt van spanje. Dit was het laatste moment dat ik nog land kon zien.
Van daaruit in zuidelijke richting de Atlantische oceaan op richting Marokko en het westelijke deel van de Sahara. Hier lag de snelheid iets boven de 1000 km/uur met een hoogte van 11000 meter. De omgevingstemperatuur lag tussen de -40 en -50 graden Celsius.
Op een gegeven moment was het 2300 uur Nederlandse tijd en scheen de zon vol op. Het werd plotseling donker tegen 2330 uur. Naar mijn idee duurde dit vrij kort. voordat het helemaal donker was.
30 minuten voor het landen riep de gezagvoerder om, dat we de daling in gingen zetten. En dat foto’s maken en het gebruik van elektrische apparaten vanaf dat moment verboden was. Dus geen foto’s/films van de landing. Ook ging het licht uit in het vliegtuig. Hierdoor konden we mooi en duidelijk naar buiten kijken.
10 minuten later zagen we voor het eerst weer vaste land. Namelijk Zuid Amerika was in zicht. En er was veel verlichting aanwezig. Direct viel mij al op dat we niet meer in Nederland waren. De bebouwing en structuur (chaos) van de wegen en dorpjes waren duidelijk te zien. De uitgestrekte omgeving viel mij ook direct op. Hele lange kronkelachtige wegen van dorp naar dorp. De hoofdstad Paramaribo heb ik niet gezien. Of het is mij niet opgevallen.
Na een paar stuurbewegingen kwamen we voor de landingsbaan uit.
Nadat het vliegtuig de grond raakte, klapte iedereen, dat alles goed is gegaan en dat we veilig zijn aangekomen in Paramaribo. Dit vond ik het mooiste moment van de vliegreis.
Nadat het vliegtuig volledig tot stilstand is gekomen moesten we ongeveer 10 minuten wachten voordat de deuren open gingen. Toen ik uiteindelijk mijn spullen had gepakt ben ik naar de uitgang van het vliegtuig gelopen. Een paar meter voor de deuropening voelde ik de warmte en het benauwde klimaat. Dat was een prachtig gevoel. En totaal niet met Nederland te vergelijken.
Nadat we uit het vliegtuig waren gestapt liepen we over de baan naar de douane. Er waren veel mensen aanwezig van de beveiliging die aan de beide zeiden stonden om een soort van loop route te creëren, voor de mensen die uit het vliegtuig kwamen. Ze willen voorkomen dat we niet de start- en landingsbaan op gaan lopen en gaan rond neuzen.
Bij de douane aangekomen werden we een voor een richting het loket geroepen. Hier werd nogmaals het paspoort gecontroleerd. De manier van communiceren was even wennen. Er wordt namelijk niet veel gepraat maar meer met gebaren gewerkt.
Even later kwamen de koffers binnen. Deze konden we van de lopende banden halen. Hetzelfde idee als op Schiphol.
En als een van de laatste had ik eindelijk mijn koffer te pakken. En kon het avontuur in Suriname beginnen. Nadat ik naar buiten liep zag ik dat er veel mensen stonden die wachtten op hun familie en vrienden. Terwijl ik druk op zoek was naar een taxi. Binnen enkele tellen werd ik al aangesproken voor een taxi. En daarna heb ik gevraagd of ze mij naar de IR van Wageningenstraat kunnen brengen en wat het zou kosten. Daarop reageerden ze( ze waren met hun tweeën) vrij snel. En de kosten moesten vooraf afgesproken worden. Deze taxirit kostte mij 50 SRD (ongeveer 12 euro). Dus een schijntje. De rit duurde ongeveer 45 minuten. En ik had genoeg tijd om van de omgeving te genieten. Nou genieten. Ik stond verbaast te kijken hoe het er allemaal aan toe gaat. Namelijk de huizen en het verkeer was zo anders als dat ik gewend was. De meeste huizen zijn in een slechte staat. Het verkeer is een zootje. Volgens mij zijn er nagenoeg geen regels. Namelijk, ik heb nog maar 2 verkeersborden gezien waar een maximum snelheid op wordt aangegeven. Maar dat kan ook te maken hebben met de slechte staat van de wegen. Omdat je er toch niet hard kunt reiden. En als ze de kans krijgen reiden de automobilisten als gekken door de wijken. Brommers en motoren vliegen de auto’s voorbij.
Nu heb ik van de taxi chauffeur gehoord dat de teller van dodelijke ongelukken met brommers dit jaar al op 52 staat. Terwijl Suriname ongeveer 500.000 inwoners telt. Waarvan de helft van de bevolking in het bos woont en nog nooit een fiets heeft gezien. Dus een hele hoge percentage.

Thuis aangekomen stond mijn huisgenoot te wachten. Het was namelijk 2300uu lokale tijd. En voor mijn doen was het 5 uur later. Namelijk 4 uur in de ochtend. Dus die avond even kennis gemaakt, waarna ik een rondleiding door het huis heb gekregen.
Op zich zag het er niet verkeerd uit. Alles was namelijk aanwezig. En ik had een eigen kamer met een paar meubeltjes. Het enige nadeel was, dat de hygiëne soms ver te zoeken was.
Nadat ik het huisje had bekeken, gingen we even voor op het terras zitten om iets te drinken. Ook omdat het nog relatief vroeg was om op bed te gaan. Toen ik op bed ging kwam ik er achter dat de airco het niet deed. Hier baalde ik van, omdat het erg warm was. Maar er waren een paar ventilatoren aanwezig in de woning. Een groot voordeel hiervan is dat de muggen etc. hier niet van houden.